W 1963 obronił pracę doktorską (promotor: prof. Noemi Wigdorowicz-Makowerowa)[1]. Habilitował się w 1970 roku na podstawie pracy pt. Leczenie protetyczne pacjentów z bezzębiem (metoda wrocławska). W 1992 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1997 – profesora zwyczajnego[1]. Przez wiele lat kierował Zakładem Materiałoznawstwa Katedry Protetyki Stomatologicznej Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu, a następnie, do przejścia na emeryturę – Katedrą i Zakładem Protetyki Stomatologicznej[2]. W latach 1972–1981 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego[2].
Specjalizował się w metodach leczenia bezzębia, nowoczesnych metodach leczenia protetycznego, racjonalizacji i optymalizacji technologii oraz materiałoznawstwie protetycznym. Był członkiem, a w latach 1973–1980 przewodniczącym Sekcji Protetyki Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Utrzymywał bliską współpracę z Towarzystwem Protetyki Stomatologicznej NRD, czego owocem były wspólne posiedzenia Towarzystw oraz wyjazdy pracowników na staże naukowe[3]. Był promotorem w 14 przewodach doktorskich[1].
