Boguczańska Elektrownia Wodna, także BEW (ros.Богуча́нская гидроэлектроста́нция) – zapora wodna znajdująca się na rzece Angara, w bliskim sąsiedztwie z miastemKodyńsk w azjatyckiej części Rosji.
Pierwsze prace przygotowawcze do budowy rozpoczęto już w 1974 roku. Projekt zapory wodnej został wykonany przez rosyjską firmę Hydroproject w 1976 roku. Budowa elektrowni rozpoczęła się w 1980 roku, ale została oficjalnie zawieszona w 1994 roku z powodu braku państwowego finansowania. Prace nad projektem wznowiono w 2005 roku, gdy RAO JES (były właściciel RusHydro) wspólnie z największym producentem aluminium na świecie[2], rosyjską firmą Rusal zgodziła się na wspólne finansowanie projektu[2]. Budowa ponownie rozpoczęła się w 2007 roku. Pierwsza turbina została wysłana w 2008 roku[3]. Według założeń pierwsze dwa generatory mocy rozpoczęły produkcję w roku październiku 2012 wraz z otwarciem zapory, natomiast pełną zdolność produkcji energii elektrownia osiągnęła w 2014 roku.
Dane techniczne
Zapora mierzy 96 metrów wysokości[1], natomiast długość całkowita zapory wynosi 2587 metrów, w swojej konstrukcji łączy cechy wielu rozwiązań współczesnych zapór wodnych. W skład ciągu zapory wchodzi m.in.: 774-metrowej długości odcinek zapory grawitacyjnej wykonany z żelbetu[1] pod budowę budynku elektrowni, oraz czasowej śluzy wodnej, 1813-metrowej długości nasypu ziemnego, tzw. "grzbietu" wykonanego z ubitych odłamków skalnych, oraz z asfaltobetonowej[2] membrany[4] wewnątrz nasypu na całej jego długości, który jest materiałem stosowanym na obszarach o zwiększonej aktywności sejsmicznej.
Elektrownia będzie się składać z dziewięciu turbin o mocy około 333 MW każda[3][4], o mocy docelowej około 3000 MW[1][4]), które będą zdolne wygenerować około 17,6 TWh energii elektrycznej rocznie[4]. Turbiny zostały dostarczone przez firmę "Power Machines", rosyjskiego producenta maszyn[3]. Po zakończeniu budowy hydroelektrowni stanie się ona własnością i będzie zarządzana jako spółka pod kierownictwem RusHydro i Rusal. Zakłada się, że energia, która będzie produkowana w elektrowni zostanie wykorzystana, między innymi, przez ogromną hutę aluminium w Boguczanach[2], która ma zostać uruchomiona w 2013 roku. Natomiast pozostałe nadwyżki energii, mają być eksportowane zagranicę, głównie do Chin.
Wał ziemny wchodzący w skład zapory Boguczańskiej w 2011 roku
Zbiornik wodny
Podsumowując w chwili ukończenia zapory wodnej na Angarze, utworzony sztuczny zbiornik wodny mierzy 375 km długości sięgając aż do Zbiornika Ust-Ilimskiego. Spowodowało to zalanie ostatniego odcinku kanału na Angarze, który dotychczas był niedostępny dla bezpiecznej żeglugi z powodu płytkiej kaskady rzecznej. Według różnych źródeł związanych z tym tematem, nie ma planów budowy dodatkowych zapór w dolnym biegu rzeki Angara, które pozwalały by na ułatwienie transportu morskiego poprzez możliwość "przejścia" statków o dużym tonażu.
Według szacunków niezależnych obserwatorów inwestycji, podczas napełniania zbiornika wodą zalano obszar o powierzchni około 2326 km², w tym około 124 tys. ha lasów (około 1240 km²)[1], których znaczna część nie została wycięta, gdyż nie było w tym rejonie technicznych możliwości na przeprowadzenia takiego przedwsięwzięcia[1]. Dodatkowo zalano wybitnie cenne obszary torfowisk o powierzchni około 760 kilometrów kwadratowych, a także wysiedlono ludność zamieszkującą tereny zalewowe jednocześnie wypłacając im rekompensatę[1]. Całkowitą pojemność Boguczańskiego Zbiornika Wodnego ocenia się na 58,2 mld metrów sześciennych[4].
