Tytułowi Bob i Carol oraz Ted i Alice to dwa zaprzyjaźnione małżeństwa. Czworo przyjaciół pod wpływem Boba – obytego twórcy filmów dokumentalnych – zaczyna kierować się w swoim życiu szeroko rozumianą otwartością i szczerością w dziedzinie panujących obyczajów, odrzucając tradycyjne standardy. Dotyczy to głównie sfery seksualnej ich życia.
Pełnometrażowy debiut reżyserski Paula Mazursky'ego[2] spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem widzów i okazał się być komercyjnym sukcesem. W niecały rok po premierze, w sierpniu 1970 dochody z jego rozpowszechnia w kinach amerykańskich wyniosły 12 mln., a z początkowych 2 tys. kin jego dystrybucja obejmowała już 8 tys. ekranów[2]. W 1969 roku był szóstym, najbardziej dochodowym filmem w Stanach. Przyniósł spory dochód – jego koszt produkcji zwrócił się 16-krotnie. Sam reżyser nazwał go filmem z którego jest najbardziej dumny.
Film spotkał się z mieszanymi recenzjami krytyków[3][4]. Ogólnie były one jednak pozytywne i entuzjastyczne. Znany amerykański krytyk filmowy Roger Ebert pisał na łamach Chicago Sun-Times: "Geniusz Bob i Carol i Ted i Alice polega na zrozumieniu szczególnej natury kryzysu moralnego Amerykanów w tej grupie wiekowej oraz zrozumieniu, że można go rozpatrywać jako komedię"[5].
Obecnie (2023), w ponad pół wieku po premierze, w rankingu popularnego, filmowego serwisu internetowego Rotten Tomatoes obraz posiada wysoką, 82-procentową, pozytywną ocenę "czerwonych pomidorów"[6].
Fotos serialu TV opartego na wersji kinowej, przedstawiający głównych bohaterów (od lewej: Anne Archer – Carol, Robert Urich – Bob, David Spielberg – Ted, Anita Gillette – Alice
W 1973 roku powstał 12-odcinkowy serial TV pod tym samym tytułem. W tym samym roku był emitowany na antenie stacji ABC. W rolę Boba wcielił się Robert Urich, Carol – Anne Archer, Teda – David Spielberg, Alice – Anita Gillette[2]
Nagroda Narodowego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych dla Paula Mazursky'ego i Larry'ego Tuckera za najlepszy scenariusz
Inne
nagrody Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych dla Elliotta Goulda za najlepszą męską rolę drugoplanową i dla Dyan Cannon za najlepszą żeńską rolę drugoplanową oraz dla Paul Mazursky and Larry Tucker za najlepszy scenariusz
Nagroda Amerykańskiej Gildii Scenarzystów dla Paula Mazursky'ego i Larry'ego Tuckera za najlepszy scenariusz komediowy
Ścieżka dźwiękowa
Autorem muzyki do filmu był Quincy Jones. Zawierała ona m.in. utwory w wykonaniu Jackie DeShannon i Sarah Vaughan. Znalazły się w niej również dzieła muzyki klasycznej autorstwa Georga Händela. Ścieżka dźwiękowa został wydana na płycie w 1969 roku[8].
