PROFILPELAJAR.COM

Ten artykuł należy dopracować:

od 2023-09 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
od 2023-09 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Biblioteka Polsko-Indyjska (ang.: Indian-Polish Library) – seria wydawnicza założona przez Wandę Dynowską i Maurycego Frydmana w 1944 w Madrasie w Indiach istniejąca do 1971. Celem Biblioteki była popularyzacja kultury, literatury, historii i religii Indii w Polsce oraz kultury, literatury i historii polskiej w Indiach.

Działalność wydawnicza

Działalność Biblioteki, w tym zakup polskich czcionek drukarskich, był finansowany z zarobków Wandy Dynowskiej w konsulacie polskim w Bombaju. Dopiero ok. 1969 Wanda Dynowska większość spraw wydawniczych przekazała Maurycemu Frydmanowi.

Pierwszą publikacją Biblioteki Polsko-Indyjskiej była książka Witolda Lutosławskiego (pod pseudonimem Peter Jordan) pt. First to Fight, w której zawarty był opis Kampanii wrześniowej 1939 r. i charakterystyka narodu polskiego jako walecznego i odpornego na pokusę kolaboracji z niemieckim okupantem.

Biblioteka Polsko-Indyjska rozwijała się przez następne dziesięciolecia w kilku kierunkach tematycznych. Znakomitą większość książek teozoficznych Dynowska tłumaczyła na zamówienie T. Drobnego z USA. Część z uzyskanych tą drogą honorariów przeznaczała na wydawanie dzieł swojego mistrza duchowego Krishnamurtiego. Szczytowym osiągnięciem pracy literackiej i wydawniczej Biblioteki Polsko-Indyjskiej były kolejne edycje sześciu tomów Antologii Indyjskiej, przy wydaniu których korzystano z funduszy Indyjskiego Ministerstwa Oświaty. Równolegle do Antologii Indyjskiej wychodziła w latach 1946-47 Indian-Polish Library, prezentująca czytelnikowi indyjskiemu cenniejsze dzieła polskie w przekładzie na angielski.

Od lat 60. XX w. Biblioteka Polsko-Indyjska zaczęła popularyzować wiedzę o Tybecie i buddyzmie. W 1962 ukazała się Nauka Buddy Paula Carusa. Książka ta była podstawą do nauczania religii w opowiadaniach młodych uchodźców tybetańskich w Indiach.

W 1965 ukazał się Buddyzm mahajana, a w 1967 tomik pieśni Wianuszek drogocenny o Dharmie Buddy wśród Ptaków - Ludowa Pieśń Tybetańska.

Nakładem Biblioteki Polsko-Indyjskiej ukazały się w polskim tłumaczeniu Wandy Dynowskiej: Bhagawad Gita, Tirukkural, Antologia indyjska (początkowo jako Antologia poezji indyjskiej) w sześciu tomach poświęconych sanskrytowi, tamilskiemu, hindi, gudżarati z pismami Gandhiego, marathi i bengali, dalej Nauka Ramany Maharishiego, pisma Krishnamurtiego, Anny Besant, Leadbeatera, Śri Aurobindo, G.S. Arundale’a, Vivekanandy, Claude Bragdona Joga dla Ciebie, czytelniku, P. Carusa Nauka Buddy, R. Tagore Sadhana', C. Dżinaradżadasy i W. Dynowskiej O przyrodzie i sztuce, W. Dynowskiej Wiersze indyjskie, Czy tylko raz żyjemy na ziemi, Indie w walce o wolność oraz Prawo ofiary i nauka serca, a u schyłku życia Wandy Dynowskiej również dwa zbiory poezji tybetańskiej oraz opis pielgrzymki w głąb Himalajów i Buddyzm mahajana.

Wpływ

Do przełomu lat 70. i 80. XX w., zanim w Polsce rozpoczęło działalność wydawniczą Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny, książki Biblioteki Polsko-Indyjskiej były jednymi polskimi publikacjami, przedstawiającymi polskiemu czytelnikowi podstawowe dzieła indyjskiej cywilizacji z aktualnym komentarzem.

Literatura

Franciszek Machalski, Antologia indyjska, "Przegląd Orientalistyczny", nr 4/1959, s. 423-425
Krzysztof Drygas, Biblioteka Polsko-Indyjska w Madrasie, "Przegląd Humanistyczny" nr 1/1963, s. 174-175