W Neapolu Karol mianował Tanucciego pierwszym doradcą Królestwa, naczelnikiem Poczty, ministrem sprawiedliwości (1752), spraw zagranicznych (w 1754), a w końcu markizem i pierwszym ministrem. Tanucci sprzeciwiał się ingerencji kleru w sprawy państwa oraz feudalnym przywilejom papiestwa i arystokracji Neapolu i Sycylii. Popierał likwidację zbytecznych klasztorów i monasterów oraz publikację bulli papieskich po autoryzacji królewskiej, itp.[2].
W sprawach międzynarodowych Tanucci utrzymywał swój kraj z dala od wojen i awantur. W roku 1742 brytyjska flota pomogła mu utrzymać neutralność wód neapolitańskich, mimo iż trwała wówczas wojna o sukcesję austriacką (1740-1748). Zniesiono średniowieczne prawo martwej ręki w dobrach kościelnych, jak również średniowieczny status Neapolu jako wasalapapiestwa. W roku 1767 wypędził z kraju jezuitów.
