Bernard Bugdoł

Bernard Bugdoł
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1922
Chropaczów

Data i miejsce śmierci

29 sierpnia 2008
Bytom

Poseł I kadencji Sejmu PRL
Okres

od 20 listopada 1952
do 20 listopada 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie

Bernard Bugdoł (ur. 15 maja 1922 w Chropaczowie, zm. 29 sierpnia 2008 w Bytomiu) – polski górnik, poseł na Sejm PRL I kadencji.

Życiorys

Urodził się w śląskiej górniczej rodzinie jako syn Jana[1]. W 1939 rozpoczął pracę w kopalni „Śląsk” w Chropaczowie jako ładowacz[2].

Pod koniec wojny został wcielony do Wehrmachtu. Pod Arnhem zbiegł do armii amerykańskiej, skąd dostał się do wojska polskiego i przebywał w Wielkiej Brytanii[2].

Do kraju powrócił na początku 1946 i podjął pracę w kopalni „Śląsk”[2]. W okresie PRL przodownik pracy, według ówczesnej socjalistycznej propagandy osiągał wyniki powyżej 500 procent normy. Pracował razem ze swoim bratem Rudolfem, również przodownikiem pracy. Słynny wynik 552% osiągnęli bracia Bugdołowie w listopadzie 1947 – Bernard jako rębacz, a Rudolf w charakterze ładowacza. Został przeniesiony do ZG GZZG, gdzie został kierownikiem Wydziału Współzawodnictwa Pracy. Z jego inicjatywy powstały brygady instruktorskie. W 1949 został mianowany dyrektorem kopalni „Zabrze Zachód” (najmłodszy dyrektor w Polsce Ludowej). W 1950 ukończył 5-miesięczny kurs w AGH, po ukończeniu którego otrzymał uprawnienia kierownika ruchu zakładu[2]. W 1952 ukończył studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i uzyskał dyplom inżyniera górnictwa[3]. Od 1 lipca 1953 pełnił funkcję dyrektora KWK Wujek w Katowicach, a w latach 1955–1958 – kopalni „Karol” w Rudzie Śląskiej. W 1960 został mianowany dyrektorem kopalni „Łagiewniki” w Bytomiu. W grudniu 1969 podjął pracę jako inspektor BHP w Bytomskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego. W 1978 po wypadku samochodowym przeszedł na emeryturę[2].

W latach 1949–1954 był prezesem klubu sportowego Górnik Zabrze. Członek PZPR, z jej ramienia poseł na Sejm PRL I kadencji. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR – PPS – powstania PZPR[4].

W 1974 Wojciech Wiszniewski zrealizował o nim film dokumentalny O człowieku, który wykonał 552% normy, który z dystansem odnosił się do tematu przodowników pracy i ich późniejszych losów.

Był mężem Magdaleny Bugdoł[5].

Ordery i odznaczenia

Nagrody

  • Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za wprowadzenie kombajnów typu „Donbass” w kopalni „Zabrze-Zachód”, zastosowane, propozycje racjonalizatorskie i osiągnięcia wysokiej wydajności (1952)[9]

Przypisy

  1. ↑ a b M.P. z 1952 r. nr 107, poz. 1675 („za wybitne zasługi położone dla Narodu i państwa w dziedzinie przemysłu węglowego”).
  2. ↑ a b c d e Kto wyrąbie więcej ode mnie? Przodownicy pracy socjalistycznej, „których mową był dźwięk kilofa w podziemnym chodniku” [online], wnet.fm, 24 września 2018 [dostęp 2024-07-26].
  3. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  4. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 277, 29 listopada 1988, s. 5.
  5. ↑ a b M.P. z 1993 r. nr 64, poz. 569 - na wniosek Wojewody Katowickiego.
  6. ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych pracowników górnictwa, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
  7. ↑ M.P. z 1948 r. nr 31, poz. 121 („za ofiarną i wydajną pracę w przemyśle węglowym”).
  8. ↑ M.P. z 1955 r. nr 2, poz. 34 – Uchwała Rady Państwa z dnia 30 listopada 1954 r. nr 0/955 – na wniosek Ministra Górnictwa.
  9. ↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-26]. 

Bibliografia

  • Użyto broni, Nowa&Archiwum „Solidarności”, Biblioteka Obserwatora Wojennego, Kraków 1988.