Bernadeta była najstarszą córką z dziewięciorga dzieci ubogiego młynarza Franciszka Soubirous i Luizy Casterot. Od dzieciństwa była słabego zdrowia i często chorowała. Mając 11 lat przeżyła epidemię cholery. Zachorowała wtedy na astmę i gruźlicę. W wieku 14 lat, w 1858 – osiemnastokrotnie ujrzała Matkę Bożą w grocie Massabielle w Lourdes.
Cel objawień został ukazany przez samą Maryję, gdy przedstawiła się Bernadecie w miejscowej odmianie dialektu gaskońskiego języka oksytańskiego: Que soy era Immaculada Councepciou[1][2] – „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Było to cztery lata po uroczystym ogłoszeniu przez papieża Piusa IXdogmatu o zachowaniu Matki Chrystusa od zmazy grzechu pierworodnego. Matka Boża miała poprosić Bernadetę, by odgarnęła nieco ziemi pod skałą i odkryła źródło, które zaczęło wypływać coraz obficiej[3]. Źródło to istnieje do dziś i jest celem pielgrzymek milionów chorych, z których wielu[wymaga doprecyzowania] daje świadectwo duchowego i fizycznego uzdrowienia po kąpieli w nim. Maryja poleciła też, by dziewczyna modliła się na różańcu.
Bernadeta była chorowitym dzieckiem; przez większość życia cierpiała na astmę. Przez sobie współczesnych była uważana za osobę naiwną i prostoduszną, a pomimo surowych przesłuchań, zarówno przez oficjeli Kościoła katolickiego, jak i rządu francuskiego, konsekwentnie obstawała przy swojej historii.
W 1866 roku wstąpiła do klasztoru Nôtre Dame de Nevers, unikając w ten sposób powszechnego zainteresowania, jakie budziła z powodu otrzymanych objawień. Spędziła w Nevers resztę swojego życia. Zmarła w wieku 35 lat na gruźlicę.
Beatyfikacja i kanonizacja
Zmumifikowane ciało siostry Bernadetty z uzupełnionymi symulakrami twarzą i dłońmi po ekshumacji w 1925 roku
W 1925 papież Pius XI, w obecności ostatniego z jej braci, ogłosił Bernadetę-Marię błogosławioną, a w roku 1933 tenże papież zaliczył ją uroczyście w poczet świętych[4].
Po ekshumacji okazało się, że jej ciało nie uległo rozkładowi. W 1925 roku okazało się jednak, że twarz i dłonie (jedyne obecnie widoczne części ciała) uległy częściowemu rozkładowi i sczernieniu. Wtedy to wykonano woskową maskę twarzy na podstawie zachowanych zdjęć, oraz odlew ręki, które są eksponowane zwiedzającym.
Doktor Thérèse Valot opierając się na raporcie dwóch lekarzy, którzy badali jej ciało i trumnę, stwierdziła, że Bernadetę mumifikowano: „[…] Mumifikację ciała Bernadetty wspomagały środki chemiczne – węgiel drzewny i sole”[5][6]. Dokładniejsze badania wykazały, że świadcząca o rozkładzie pleśń wyrosła jedynie powierzchniowo na zanieczyszczonej poprzednią ekshumacją skórze. Wciąż nienaruszone rozkładem ciało zostało przeniesione do relikwiarza w kaplicy kościoła klasztoru w Nevers, gdzie jest dostępne dla zwiedzających[7].
W kulturze masowej
Życie Bernadety Soubirous stało się kanwą powieści Franza WerflaPieśń o Bernadecie, która została zekranizowana.
Pieśni kościelne
Postać Bernadetty oraz doznanych przez nią objawień jest przywoływana w pieśni maryjnej Po górach, dolinach[8].
↑Bulletin de l’Association Médicale de N.-D. de Lourdes, t. 2, Lourdes, data.bnf.fr, maj 1928 [dostęp 2021-07-26], Cytat: Thérèse Valot se base sur le certificat des docteurs Jourdan et David, qui parlent de « charbon que l’on a retrouvé en assez grande quantité dans le cercueil ». Dans son rapport, le docteur Comte parle en outre d’un corps recouvert « d’une couche assez notable de sels » (sans la quantifier, idem pour le charbon). « Quel charbon, demande le docteur Valot, sinon un charbon antiseptique ! Pourquoi cette couche « notable » de sels recouvrant le corps? […] La momification du corps de Bernadette a été aidée par des agents chimiques (charbon et sels).(fr.).
