Bażantarnia stała się miejscem masowego wypoczynku elblążan na początku XVIII wieku. Wtedy to, mieszkańcy nazywali ją Vogelsang (niem.Ptasi śpiew). Początkowo podzielona była na dwa obszary – chroniony i użytkowy, dzięki czemu poza funkcją rekreacyjną, las pełnił także zaplecze gospodarcze ówczesnego Elbląga. W latach 1810–1811August Abbeg wybudował karczmę, która funkcjonuje dziś jako Restauracja Myśliwska[1]. Druga restauracja (pod nazwą Thumberg) powstała po latach na Górze Chrobrego (Krucza), jednak w latach 50. XX wieku została ostatecznie rozebrana. W 1913 park zostały włączony w granice administracyjne miasta.
Wraz z objęciem przez elbląski magistrat opieki nad parkiem, pojawiło się w nim wiele nowych obiektów użyteczności publicznej. Wybudowano nowe mostki, oznakowano trasy piesze oraz powstały tak charakterystyczne budowle jak muszla koncertowa, Parasol, czy wieża widokowa, zwana Wieżą Bismarcka (rozebrana po wojnie). Po zakończeniu II wojny światowej i włączeniu Elbląga w granice Polski, nowi mieszkańcy nazwali park Bażantarnią, ze względu na mnogość tego ptactwa w lesie. Jeszcze w latach 90. XX wieku można było się natknąć w parku na liczne bażanty[2].
Roślinność i zwierzęta
W Bażantarni występuje drzewostan mieszany, z przewagą drzew liściastych (buki, dęby, olchy, graby, klony, brzozy, osiki, wiązy, lipy). Spośród drzew iglastych rosną tu świerki (przewaga), sosny, jodły i modrzew. Charakterystyczne dla tego miejsca są również ogromne skrzypy (ich wysokość dochodzi nawet do 2 m) oraz duża liczba paproci[3].
głaz narzutowy Diabelski kamień (w korycie Srebrnego Potoku) zbudowany z gruboziarnistego granitu z dużą ilością różowych skaleni oraz małą zawartością kwarcu o obwodzie 1150 cm[6].
