Wywodził się z osiadłej w XVII w. na Pomorzu rodziny francuskich protestantów. Jego ojciec, Jan Ludwik Bécu, osiedlił się w Rzeczypospolitej za panowania króla Stanisława Augusta. W 1775 został nobilitowany. Matką była Karolina z Heinów.
W latach 1798–1814 był lekarzem w wileńskim szpitalu szarytek. Wydał rozprawę O wakcynie, czyli tak zwanej krowiej ospie (1803), traktującą o odkrytej przez Edwarda Jennera metodzie szczepienia wirusem ospy krowiej przeciwko ospie prawdziwej; sam też tę metodę zastosował w 1803, jako pierwszy na Litwie[2].
Zginął od porażenia piorunem 26 sierpnia?/7 września 1824[a] około godz. 14.00[4] podczas drzemki w swoim mieszkaniu przy ul. Zamkowej 7 w Wilnie. Według współczesnych relacji piorun, od którego zginął Bécu, był piorunem kulistym[1].
Z pierwszą małżonką, Katarzyną z Tomaszewskich[6] Bécu (zm. 18 XI 1816), miał dwie córki: Aleksandrę Mianowską (1804–1832), serdeczną przyjaciółkę i powiernicę Juliusza Słowackiego i Hersylię Januszewską (1806–1872), przyszłą żonę Teofila Januszewskiego, brata Salomei – matki poety[7].
17 sierpnia 1818 poślubił Salomeę Słowacką. Został w ten sposób ojczymem ośmioletniego wówczas Juliusza Słowackiego.
Prace
August Bécu: O wakcynie, czyli tak zwaney ospie krowiéy. Wilno: Drukarnia Imperatorskiego Uniwersytetu, 1803, s. 8. OCLC233450326.
August Bécu: Rozprawa o doskonałości szpitalów: miana na publicznem posiedzeniu przy rozpoczęciu Kursów Rocznych w Imperatorskim Wilenskim Uniwersytecie dnia 15.7bra 1807. Wilno: Drukarnia Diecezjalna u XX. Missyonarzów, 1807, s. 57. OCLC69479628.
Postać Doktora z III części Dziadów
Był pierwowzorem postaci Doktora z III częściDziadów (1832) Adama Mickiewicza. August Bécu jako profesor i członek władz Uniwersytetu Wileńskiego był odbierany przez Adama Mickiewicza, przebywającego w tym czasie, tj. w latach 1823–1824 w więzieniu w klasztorze bazylianów w Wilnie i na zesłaniu oraz patriotyczną młodzież, jako zdrajca i współpracownik senatora Nikołaja Nowosilcowa. W 1832 Juliusz Słowacki, po lekturze III części „Dziadów”, uważał, że takie przedstawienie jego ojczyma jest krzywdzące, niesprawiedliwe i zniesławiające – chciał wyzwać Adama Mickiewicza na pojedynek[8]. Ostatecznie pojedynek nie odbył się, a skończyło się to wzajemną niechęcią poetów[1]. W odpowiedzi Juliusz Słowacki podjął polemikę z Adamem Mickiewiczem i III części „Dziadów”, wydając w 1834 dramat Kordian. Wątek śmierci od pioruna Juliusz Słowacki wykorzystał w tragedii Balladyna (1839).
↑Data śmierci 26 sierpnia 1824 według kalendarza juliańskiego widnieje na nagrobku Augusta Bécu na cmentarzu Na Rossie.
Przypisy
↑ abcAlicja Dzisiewicz: Nad Wilnem grzmiało... Magazyn Wileński, 08-2007. [dostęp 2010-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-27)]. (pol.).
↑Władysław Zahorski: Zarys dziejów Cesarskiego Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie (1805–1897). Warszawa: Karol Kowalewski, 1898, s. 38–39.
↑Aleksander Kraushar, Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk 1800-1832: monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Ks. 4, Czasy polistopadowe: epilog: 1831-1836, 1906, s. 479.
↑Tamara Senìna: Muzeum Juliusza Słowackiego („Godzina myśli” - przewodnik; tł. z j. ukraińskiego Alina Szulgan, Ludmiła Ochocka, Helena Haśkiewicz). Tarnopol: Obwodowe Literacko-Memorialne Muzeum Juliusza Słowackiego w Krzemieńcu, TERNO-GRAF, 2009, s. 72. ISBN 978-966-457047-0. (pol.). s. 27.
↑Juliusz Słowacki o Adamie Mickiewiczu po lekturze III części Dziadów: „Skorom przeczy[tał]... chciałem się koniecznie strzelać z nim” za: Alicja Dzisiewicz: Nad Wilnem grzmiało... Magazyn Wileński, 08-2007. [dostęp 2010-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-27)]. (pol.).
Bibliografia
Alicja Dzisiewicz: Nad Wilnem grzmiało... Magazyn Wileński, 08-2007. [dostęp 2010-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-27)]. (pol.).
Ferdynand Hösick: Życie Juliusza Słowackiego na tle współczesnej epoki (1809-1849): biografia psychologiczna. T. 1 / przez Ferdynanda Hösicka. Kraków: W. L. Anczyc i Sp., 1896, s. 622. OCLC233450326.
