W swojej twórczości literackiej wzorował się na doświadczeniach i warsztacie Emila Zoli. Jego powieści to monografie określonych zjawisk społecznych lub bohaterów środowiskowych, najczęściej zbiorowych. Zarzucano mu publicystyczną tendencyjność, co miało obniżać wartość literacką jego dzieł.
Tuzy (1893) – konflikt między plantatorami buraków a rozwijającym się przemysłem cukrowniczym,
Krety (1897), Hutnik (1898)[3] – niebezpieczne warunki pracy górników i hutników,
Szarańcza (1898–1899)[4][5][6], Zwyciężeni (1901), Nad Wartą (1905)[7] – walka z germanizacją,
W starym dworze (1898) – nobilitacja społeczna ukraińskiego chłopa,
Tam, gdzie się Wisła kończy (1903)[8][9] – życie rybaków kaszubskich,
Bojownicy (powieść osnuta na tle ostatnich wypadków w Królestwie Polskim (drukowana pod pseudonimem „Artur Gruszecki” na przełomie 1905/1906 w „Nowościach Illustrowanych”)[10]
Bojownicy (powieść osnuta na tle ostatnich wypadków w Królestwie Polskim (drukowana na przełomie 1905/1906 w „Nowościach Illustrowanych”)[10]
Na wulkanie (powieść osnuta na tle ostatnich wypadków w Królestwie Polskim (drukowana od końca 1906 w „Nowościach Illustrowanych”)[11]
Za króla Stefana (1939)[13][14][15] – wydana po śmierci autora powieść historyczna opowiadająca o wojnie króla Stefana Batorego ze zbuntowanym Gdańskiem.
Artykuły
O znaczeniu świata roślinnego w podaniach i poezji, „Biblioteka Warszawska”, 1877, t. 3.
Przypisy
↑Pod redakcyą Józefa Knapik: Krakowska Księga Adresowa na rok 1907. Cz. V: Spis alfabetyczny mieszkańców miasta Krakowa i okolicy z podaniem stanowiska, tytułu i mieszkania. Kraków: Spadk. s. p. batalii Knapik, 1906, s. 146.