Po wydanym w 2001 albumie Wages of Sin nastąpił stopniowy wzrost popularności zespołu. Kolejne wydawnictwa grupy cieszyły się uznaniem fanów, jak i krytyków muzycznych. Wydany w 2007 album Rise of the Tyrant zadebiutował na 84. miejscu listy sprzedaży Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych[3].
Zespół powstał w 1996 w Halmstad z inicjatywy Michaela i Christophera Amottów i Johana „Liiva” Axelssona[4]. Muzycy zaprosili do współpracy sesyjnego perkusistę Daniela Erlandssona. Również w 1986 nakładem wytwórni muzycznej Wrong Again Records wydali swój debiutancki album pt. Black Earth[5]. W 1997 z zespołu odszedł perkusista Daniel Erlandsson, a jego miejsce zajął Peter Wildoer. Do składu dołączył również basista Martin Bengtsson.
18 maja 1998 muzycy wydali album pt. Stigmata[6]. Niedługo później zespół opuścili perkusista Peter Wildoer i basista Martin Bengtsson, a ich miejsce zajęli Sharlee D’Angelo i Daniel Erlandsson. 21 maja 1999 premierę miał trzeci album grupy pt. Burning Bridges[7], promowali teledyskiem do utworu „The Immortal”. 5 grudnia 2000 muzycy wydali pierwszy album koncertowy zespołu pt. Burning Japan Live 1999[8]. W tym samym roku z zespołu odszedł wokalista Johan „Liiva” Axelsson[9], a jego miejsce zajęła Angela Gossow[10]. 2 kwietnia 2001 premierę miał zrealizowany w studiu Fredman album pt. Wages of Sin[11][12], który muzycy promowali podczas koncertów w Stanach Zjednoczonych[13].
W 2002 muzycy wydali swój pierwszy minialbum pt. Burning Angel[14]. 25 sierpnia 2003 premierę miał album pt. Anthems of Rebellion, który nagrali we współpracy z producentem Adny Sneapem[15][16][17]. Wydawnictwo ukazało się również w limitowanej wersji dwupłytowej zawierającej nagrania zarejestrowane podczas koncertów[18]. 15 listopada 2004 wydali minialbum pt. Dead Eyes See No Future[19]. 22 sierpnia 2005 do sprzedaży trafił album pt. Doomsday Machine[20], który nagrali w studiu Slaughterhause we współpracy z producentem muzycznym Rickardem Bengtssonem[21]. Płytę promowali teledyskami do utworów: „Nemesis” i „My Apocalypse”. W lipcu tego samego roku z zespołu odszedł Christopher Amott, którego tymczasowo zastąpił Gus G., a następnie jego miejsce zajął Fredrik Åkesson.
Alissa White-Gluz (2016)
8 sierpnia 2006 ukazało się pierwsze wydawnictwo DVD w dorobku zespołu pt. Live Apocalypse[22][23][24]. Wydawnictwo zawiera m.in. koncert zarejestrowany w grudniu 2004 w londyńskim The Forum, teledyski i wywiady z muzykami zespołu[23]. 31 sierpnia 2007 ukazał się trzeci minialbum pt. Revolution Begins[25][26], a 24 września – album studyjny pt. Rise of the Tyrant[27], który został nagrany w studiu nagraniowym Fredman i wyprodukowany przez Fredrika Nordströma[28]. Płytę promowali teledyskami do utworów: „I Will Live Again” i „Revolution Begins”[29][30]. Grupa odbyła również trasę koncertową w Stanach zjednoczonych wraz z Machine Head, Throwdown i Sanctity[31]. Angela Gossow tak mówiła o albumie: „Na ostatnim albumie eksperymentowałam trochę z podwajaniem linii wokalnych, co teraz uważam za zabieg, który w jakimś stopniu pozbawia wokal charakteru i agresji. Dlatego tym razem jest klasycznie - jedna ścieżka wokalu, żadnych wypełnień, zero dodatkowych efektów”[32]. W tym czasie do zespołu powrócił Christopher Amott.
12 listopada 2007 ukazał się drugi album koncertowy zespołu pt. Tyrants of the Rising Sun[33], a 12 dni później – album DVD o tym samym tytule[34][35] zawierający zapis koncertu zarejestrowanego w 2008 w Tokio[36].
W 2009 ukazała się kompilacja pt. The Root of All Evil, na której znalazły się ponownie zarejestrowane utwory z trzech pierwszych albumów grupy, na których zaśpiewał Johan „Liiva” Axelsson[37]. 2 marca tego samego roku nakładem wytwórni Century Media Records ukazała się kompilacja nagrań grupy pt. Manifesto of Arch Enemy[38][39]. 30 maja 2011 muzycy wydali album pt. Khaos Legions[40], z którym zadebiutowali na 78. miejscu listy Billboard 200 w USA, sprzedając go w nakładzie 6000 egzemplarzy w przeciągu tygodnia od dnia premiery[41]. W ramach promocji nagrali teledysk do utworu „Yesterday Is Dead And Gone”[42].
W 2014 z zespołu odeszła Angela Gossow, która przez 13 lat pełniła obowiązki wokalistki grupy[43]. Nową wokalistką Arch Enemy została Alissa White-Gluz, którą wybrano w porozumieniu i według sugestii Angeli Gossow. W tym samym roku grupa nagrała album pt. War Eternal, który promowali podczas tras koncertowych oraz teledyskami do utworów: „War Eternal”, „You Will Know My Name”, „No More Regrets” i „Stolen Life”.
↑Albert Mudrian: Wybierając śmierć – Niewiarygodna historia death metalu i grindcore’a. Polska: KAGRA. ISBN 978-83-87598-44-0. Brak numerów stron w książce
_01.jpg)
_01.jpg)