Antoni Siwicki

Antoni Siwicki
Антон Теофилович Сивицкий
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1900
Palcze

Data śmierci

21 stycznia 1977

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie
Armia Radziecka

Jednostki

1 Dywizja Piechoty
2 Dywizja Piechoty
Okręg Wojskowy nr IV
Sztab Generalny WP

Stanowiska

zastępca szefa Sztabu Generalnego WP

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Order Krzyża Grunwaldu II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Medal „Za udział w walkach o Berlin” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złota Odznaka „Na Straży Pokoju”

Antoni Siwicki (ros. Антон Теофилович Сивицкий; ur. 15 czerwca?/28 czerwca 1900 w miejscowości Palcze k. Dubna, zm. 21 stycznia 1977 w Moskwie) – generał-major Armii Czerwonej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Do 1916 skończył 6 klas szkoły powszechnej w Kijowie, potem był czeladnikiem w piekarniach. Od marca 1918 żołnierz Armii Czerwonej, w 1919 dowódca plutonu i absolwent oficerskiej szkoły piechoty w Symbirsku. Walczył na Froncie Wschodnim i Turkiestańskim, gdzie był 3 razy ranny. Od kwietnia 1924 zastępca dowódcy kompanii, od marca 1925 dowódca batalionu, od jesieni 1926 szef sztabu pułku. W 1936 ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Wykładowca na kursach oficerów sztabowych, dowódca baonu w szkole oficerskiej piechoty. W sierpniu 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia, przywrócony do służby w kwietniu 1940. W czasie wojny radziecko-niemieckiej oficer oddziału operacyjnego armii (1941–1942), szef sztabu dywizji piechoty (1942), zastępca dowódcy dywizji piechoty. W maju 1943 w stopniu pułkownika oddelegowany jako szef sztabu 1 Dywizji Piechoty i do Związku Patriotów Polskich. Generał z lutego 1944, dowódca 2 Dywizji Piechoty. Po zakończonej niepowodzeniem próbie przyjścia z pomocą powstaniu warszawskiemu mianowany szefem sztabu Formowania i Uzupełnień WP.

Po zakończeniu wojny szef sztabu Okręgu Wojskowego nr IV, szef Oddziału I Sztabu generalnego WP w latach 1947–1948, później zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. W 1951 wyjechał do Moskwy na studia w Akademii im. Woroszyłowa. W 1952 formalnie przeniesiony do armii radzieckiej.

Pochowany na Cmentarzu Nikołajewskim 25 stycznia 1977; w pogrzebie wziął udział ambasador PRL Zenon Nowak, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw – Stron Układu Warszawskiego gen. broni Józef Kamiński, gen. bryg. Jerzy Dymkowski i były szef Sztabu Generalnego WP Jerzy Bordziłowski.

Odznaczenia

Sowieckie:

Polskie:

Czechosłowackie:

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 57.
  2. ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945.  Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.

Bibliografia

  • Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. II, Pruszków 2001.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 409-412.