Syn Wawrzyńca i Rozalii z domu Sapielak. W Sandomierzu ukończył szkołę średnią, a następnie 1 czerwca 1884 wstąpił tam do Wyższego Seminarium Duchownego. Tytuł magistra teologii uzyskał 18 czerwca 1893 w Akademii Duchownej w Petersburgu.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich (2 lipca 1893) pracował jako profesor, wychowawca i wicedyrektor w Seminarium Duchownym w Sandomierzu, następnie jako duszpasterz, proboszcz parafii pw. św. Józefa w Sandomierzu. Pełnił obowiązki archidiakona, prałata domowegopapieżaBenedykta XV, dyrektora (w Sandomierzu) i delegata do rady głównej III Zakonu św. Franciszka, kanonika honorowego, następnie gremialnego, prałata honorowego i w końcu dziekana Kapituły Katedralnej.
Pozostały o nim wspomnienia jako o kapłanie wielkiej wiary, dobroci i gorliwości duszpasterskiej. Był też wielkim społecznikiem. Jego umiłowanie cnót św. Franciszka z Asyżu zaowocowało założeniem Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego.
16 marca 1942 został aresztowany przez gestapo. W czasie przesłuchań przyznał się do czytania podziemnej prasy. „Przecież nie mogłem kłamać” – wyjaśnił współwięźniom. Ponieważ nie chciał wydać od kogo dostawał nielegalne gazety (nawet za cenę zwolnienia z aresztu) – został skierowany do niemieckiego hitlerowskiegoobozu koncentracyjnegoAuschwitz-Birkenau, a następnie Dachau. Tam po doświadczeniu cierpień i upokorzeń, które znosił w duchu wiary i pokory – zmarł z wycieńczenia dnia 1 października 1942.
Mariusz Bobula, Jaromir Kwiatkowski: Ciernista droga prawdy: Błogosławiony ks. prałat Antoni Rewera (1869-1942). Sandomierz: Wydaw. Diecezjalne, 2002. ISBN 83-7300-229-4. Brak numerów stron w książce