Urodził się 8 września 1752 roku w Bessay, jako syn Louis-Joseph-Dominique’a La Fare’a i Gabrielle-Paule-Henriette Gazeau[1]. 23 września 1775 roku przyjął święcenia diakonatu, a 21 września 1776 – prezbiteratu[2]. 17 grudnia 1787 roku został biskupemNancy, a 13 stycznia 1788 roku przyjął sakrę[2]. Ponieważ nie zaakceptował Konstytucji cywilnej kleru musiał udać się na wygnanie do Saarbrücken, Trewiru, Mannheim i Wiednia[1]. Ludwik XVIII, który także przebywał na wygnaniu, mianował go chargé d’affaires[1]. Zwracał się z prośbą do duchownych austriackich o udzielanie azylów dla duchowieństwa[1]. Nie zgodził się na rezygnację z zarządzania diecezją (na podstawie konkordatu z 1801 roku), gdyż upatrywał w tym rozkład gallikanizmu[1]. Został członkiem Tajnej Rady Królewskiej, a w 1815 roku zrezygnował z zarządzania diecezją (rezygnacja weszła w życie rok później)[1]. W 1817 roku został arcybiskupemSens[2]. Mimo że potępił konkordat z 1801 roku i wszystkie akty Piusa VII od roku 1797, Ludwik XVIII odmówił nadania mu tytułu ambasadora przy Stolicy Piotrowej[1]. W 1822 roku został parem Francji[1]. 16 maja 1823 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Maria in Traspontina[2]. Dwa lata później został ministrem stanu w Tajnej Radzie Królewskiej[1]. Zmarł 10 grudnia 1829 roku w Paryżu[1].
