PROFILPELAJAR.COM

Anna Maria Stańczykowska-Piotrowska
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	24 września 1932 ; Warszawa
Data śmierci	24 listopada 2021
	Profesor doktor habilitowany nauk przyrodniczych
	Specjalność: ekologia bezkręgowców, hydrobiologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1964 – nauki przyrodnicze ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1977 – nauki przyrodnicze ; Instytut Ekologii PAN
Profesura	1989/1992
	Polska Akademia Nauk
Status	członek Komitetu Ekologii Wydziału II Nauk Biologicznych
Instytut	Instytut Ekologii PAN
Okres zatrudn.	1956–1986
Uczelnia	Wyższa Szkoła Rolniczo-Pedagogiczna w Siedlcach/Akademia Podlaska
Okres zatrudn.	1984–2002
	Odznaczenia
	Medal imienia Alfreda Lityńskiego (2006)

Anna Maria Stańczykowska-Piotrowska (ur. 24 września 1932 w Warszawie^[3], zm. 24 listopada 2021^[4]) – polska hydrobiolożka, specjalistka w zakresie ekologii wodnych bezkręgowców.

Życie prywatne

Córka Ireny Stańczykowskiej z Kamlerów i Kazimierza Stańczykowskiego, adwokata, który zmarł w 1937. Wychowywała się na warszawskim Mokotowie. Na czas kampanii wrześniowej jej rodzina uciekła z Warszawy na Lubelszczyznę. Konsekwencją tego była ciężka choroba (zapalenie kości i szpiku) i kilkuletnia rehabilitacja. W czasie okupacji jej matka prowadziła działalność konspiracyjną w Warszawie, a zginęła w czasie pacyfikacji powstania warszawskiego wraz z drugą córką – Ewą. Anna przeżyła, ale od tego czasu cierpiała na klaustrofobię. Po powrocie z wypędzenia po powstaniu w roku 1945 rozpoczęła naukę w ówczesnym Liceum im. Tadeusza Reytana, a następnie, jednocześnie przechodząc kolejne operacje i rehabilitacje, w Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej, gdzie zdała maturę^[3]. Miała męża – Andrzeja Piotrowskiego^[5].

Kariera naukowa

Absolwentka Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie otrzymała tytuł magisterski w roku 1956 i stopień doktorski w 1964. Od ukończenia studiów pracowała w Instytucie Ekologii PAN. Tam uzyskała habilitację w zakresie nauk przyrodniczych w roku 1977. W 1984 równolegle zaczęła pracować w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach, która później przekształciła się w Akademię Podlaską, a jeszcze później w Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach. W 1986 przestała pracować w IE PAN, a w WSRP z jej inicjatywy utworzono Katedrę Ekologii i Ochrony Środowiska. Na tej uczelni przez wiele lat była kierownikiem katedry^[2], a także dyrektorem Instytutu Biologii^[1]. Profesorem nadzwyczajnym została w 1989, a zwyczajnym w 1992^[2]. Była członkiem Komitetu Ekologii na Wydziale II – Nauk Biologicznych Polskiej Akademii Nauk^[1].

W pracy naukowej zajmowała się przede wszystkim zoobentosem, w szczególności wodnymi mięczakami^[1]. Już jako studentka brała udział w badaniach mięczaków wiślanej łachy „Konfederatka” pod Wyszogrodem organizowanych przez Instytut Rybactwa Śródlądowego^[6]. Określana jako jedna z głównych specjalistek w tematyce ekologii racicznicy zmiennej^[2]. Wśród prowadzonych przez nią projektów badawczych był grant ministerstwa nauki „Badanie cech historii życia racicznicy zmiennej Dreissena polymorpha Pall” z 2001 roku^[1].

Jej aktywność sprawiła, że siedlecki ośrodek akademicki stał się istotny w polskiej hydrobiologii^[2].

Była autorką lub współautorką około 150 publikacji, w tym 9 książkowych. Wśród nich jako ważne wymieniane są dwie książki edukacyjne Ekologia naszych wód i Zwierzęta bezkręgowe naszych wód^[2]. Od 1991 zasiadała w radzie redakcyjnej serii wydawniczej „Fauna Słodkowodna Polski”^[2].

Członkini założycielka Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego. W okresie 1971–1983 była przewodniczącą jego oddziału w Warszawie. W okresie 1992–2000 była zastępcą prezesa zarządu głównego PTH, a w międzyczasie członkinią komisji rewizyjnej. W 2006 otrzymała członkostwo honorowe Stowarzyszenia Malakologów Polskich^[2].

W 2006 Polskie Towarzystwo Hydrobiologiczne przyznało jej Medal imienia Alfreda Lityńskiego^[7].

W 2003 ekolodzy z Akademii Podlaskiej ustanowili Medal Mazowieckiej Niezapominajki dla osób i instytucji zaangażowanych w ochronę przyrody. Anna Stańczykowska przez kilka lat była przewodniczącą jego kapituły. Od 2010 kontynuacją nagrody jest Medal Polskiej Niezapominajki, a Anna Stańczykowska została honorową przewodniczącą kapituły^[8].

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 198, rząd 2, miejsce 23)^[9].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Prof. dr hab. Anna Maria Stańczykowska-Piotrowska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-03-19] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h KrzysztofK. Lewandowski KrzysztofK., Zasłużeni dla hydrobiologii i PTH – Prof. dr hab. Anna Stańczykowska [online], Polskie Towarzystwo Hydrobiologiczne [dostęp 2021-08-01] .
↑ ^a ^b AnnaA. Stańczykowska-Piotrowska AnnaA., MariuszM. Rosłon MariuszM., Archiwum historii mówionej – Anna Stańczykowska-Piotrowska [online], Muzeum Powstania Warszawskiego, 12 listopada 2008 [dostęp 2021-08-01] .
↑ Wspomnienie o Pani Profesor Annie Stańczykowskiej-Piotrowskiej [online], Instytut Nauk Biologicznych Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach [dostęp 2023-09-09] .
↑ StanisławS. Konarski StanisławS., Kazimierz Wiktor Stańczykowski [online], Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2021-08-01] .
↑ AnnaA. Stańczykowska AnnaA., Łacha wiślana Konfederatka. Wspomnienia pionierskich badań [pdf], „Wiadomości Hydrobiologiczne”, 204, 2013, s. 11–14 [dostęp 2021-08-01] .
↑ Archiwum wiadomości z witryny PTH lata 2001–2006 [online], Polskie Towarzystwo Hydrobiologiczne [dostęp 2021-08-01] .
↑ Medal Polskiej Niezapominajki [online], XII Festiwal Nauki i Sztuki w Siedlcach, 2010 [dostęp 2021-08-01] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ STAŃCZYKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-09-09] .