Urodził się jako syn płk. Władysława Smolarskiego i Heleny z domu Czaplickiej, córki cenionego zakopiańskiego lekarza i społecznika Zdzisława Czaplickiego. W Zakopanem uczęszczał do szkoły powszechnej, potem handlowej i zawodowej zegarmistrzowskiej, równocześnie pobierając naukę na tajnych kompletach.
W 1946 roku rozpoczął studia na wydziale Elektromechanicznym krakowskiej Akademii Górniczej. Podczas studiów asystent wolontariusz w Katedrze Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów AGH u prof. Stefana Ziemby, następnie młodszy asystent w Katedrze Mechaniki Politechniki Krakowskiej. Od 1953 asystent prof. Jerzego Litwiniszyna w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych PAN, później w Pracowni Reologii Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Uchwałą Rady Wydziału Górniczego AGH z dnia 25 stycznia 1967 nadano mu stopień naukowy docenta[4]. Od 1968 był kierownikiem Pracowni Zastosowań Fizyki przekształconej później w Pracownię Metrologii Przepływów Instytutu Mechaniki Górotworu PAN w Krakowie.
Pierwsze prace wykonywane pod kierunkiem prof. Ziemby dotyczyły tłumienia drgań i zjawiska kawitacji. Następnie pod kierownictwem prof. Litwiniszyna zajmował się mechaniką ośrodka stochastycznego i przedstawił pracę doktorską "Teoria ośrodka stochastycznego ukośnie uwarstwionego". Badania teoretyczne i eksperymentalne podsumował rozprawą habilitacyjną. „O niektórych zastosowaniach liniowych modeli matematycznych do mechaniki górotworu”. Kolejnym przedmiotem jego zainteresowań naukowych stała się metrologia przepływów, zwłaszcza w zakresie niewielkich prędkości. Poza pracami z termoanemometrii klasycznej prowadził badania nad zastosowaniem fal cieplnych w pomiarach prędkości przepływu. Współpracował w tym zakresie z Instytutem Maxa Plancka w Getyndze, a prowadzone prace przyniosły uznanie w środowisku naukowym zarówno jemu jak i jego zespołowi. Kolejnym jego obszarem badań było zjawisko nagłych wyrzutów gazu i skał, które po dziś dzień ma duże znaczeniu praktyczne dla górnictwa podziemnego zwłaszcza w aspekcie bezpieczeństwa eksploatacji. Z ważniejszych jego prac poświęconych tej tematyce wymienić należy „Mathematical model of the phenomena in the system of gas-coal”[5]. 5 lutego 1976 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych[3]. Ostatnio swoje zainteresowania badawcze koncentrował na zagadnieniu przepływu krwi w naczyniach mózgowych, czego efektem była praca „Pressure–flow relation of arterial segments of variable geometry”[6].
Profesor jest autorem bądź współautorem 60 publikacji naukowych i 12 patentów. Wypromował 7 doktorów nauk, z których dwóch zostało samodzielnymi pracownikami naukowymi[7].
Profesor Smolarski był wybitnym znawcą i hodowcą storczyków. Korzystając z częstych podróży zagranicznych sprowadził do Ogrodu Botanicznego UJ wiele ciekawych egzemplarzy. Wyhodował (razem z inż. Kazimierzem Batko) kilka interesujących odmian. Był Członkiem Honorowym Towarzystwa Ogrodniczego w Krakowie. Prof. Smolarski, był uczonym o szerokiej wiedzy, którą zawsze życzliwie potrafił dzielić się ze współpracownikami.
Żoną profesora była Irena Smolarska. Ich synem jest Krzysztof Smolarski.
