Pod koniec lat 60. i na początku 70. kierownik redakcji muzycznej nowo powstałej Radiowej Trójki, redakcji szczególnej, jak zauważa Jan Borkowski: „właśnie w tym zespole nie przypominam sobie żadnych złowieszczych działaczy partyjnych, a głównie młodych, zdolnych, świetnie wykształconych ludzi. Byli Andrzej Korman, Andrzej Stankiewicz, Krystyna Kępska, Elżbieta Markowska, Anna Niesłuchowska. Tu zebrali się najlepsi twórcy kabaretowi: Jacek Fedorowicz, Andrzej Zaorski, Jacek Janczarski, Marcin Wolski. I tak można by snuć barwne opowieści o tym, jak ta Trójka się rozkręcała, jak nabierała dynamiki”[3].
Korman był pomysłodawcą wielu audycji Trójki, w tym nadawanych do dziś „Trzech kwadransów jazzu”[4]. Prowadzący Jan Ptaszyn Wróblewski wspomina, że to właśnie od Kormana „nauczył [się] jak to robić” – uprawiać radiowe dziennikarstwo[5]. Propozycja, by Piotr Kaczkowski przejął prowadzenie innej kultowej audycji Trójki, „Minimaksu”, również wyszła od Kormana[6].
Pracując w Trójce, Korman przyczynił się też do odkrycia wielu początkujących artystów sceny muzycznej. Wśród nich należy wymienić Skaldów; tak początki zespołu wspomina Jacek Zieliński: „pierwszym ważnym koncertem był ten, na Krakowskiej Giełdzie Piosenki [...]. Na tej giełdzie zainteresował się nami redaktor Andrzej Korman z Programu III Polskiego Radia i zaproponował nam nagrania w Warszawie. Od tego momentu wszystko przyspieszyło”[7].
Razem z Markiem Gaszyńskim i Andrzejem Stankiewiczem prowadził też w Trójce kultową audycję „Klub grającego krążka”[8]. Następnie, jako redaktor naczelny programów muzycznych w Telewizji Polskiej po koniec lat 70., zajął się popularyzowaniem muzyki na antenie telewizyjnej; wtedy prowadził popularny program „Wtorek melomana” i współtworzył liczne filmy dokumentalne poświęcone muzyce poważnej[2].
W latach 80. powrócił do pracy w radiu, najpierw jako naczelny redaktor muzyczny, a później (od 1983) dyrektor Programu II Polskiego Radia. W 1991 roku odszedł z Polskiego Radia na stanowisko zastępcy redaktora naczelnego Oficyny Wydawniczej PCK[2].
Pod koniec życia zajął się popularyzowaniem wiedzy medycznej; pełnił, między innymi, funkcję rzecznika Polskiego Towarzystwa Lekarskiego[9]. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 70E-3-24)[10].
↑ abcLubomirL.MackiewiczLubomirL., AnnaA.ŻołnaAnnaA., Kto jest kim w Polsce (edycja 3), Polska Agencja Informacyjna, 1993. Brak numerów stron w książce
↑TomaszT.SzachowskiTomaszT., Chciałem robić to, co lubię... [online], Fundacja Okularnicy, 20 czerwca 2011 [dostęp 2019-11-30](pol.).
.jpg)