Ammon (deseret 𐐈𐐣𐐊𐐤)[1] – imię męskie występujące w wyznaniach należących do ruchu świętych w dniach ostatnich (mormonów). Pochodzi z Księgi Mormona, w której nosiły je dwie postacie. Pojawiło się w źródłach już w początkach mormonizmu. Popularne w zdominowanym przez świętych w dniach ostatnich stanie Utah. Występuje wśród wyznających mormonizm Maorysów oraz w Meksyku. Znalazło odzwierciedlenie w szerszej mormońskiej kulturze. Jako imię wywiedzione z pism świętych uznawane jest za powód do dumy. Ma także wywierać pozytywny wpływ na życie duchowe noszącego je człowieka.
Pochodzenie
Pochodzi z Księgi Mormona, jednego z pism świętych przynależnych do kanonu tej tradycji religijnej. Nosiły je w tym tekście dwie kluczowe postacie. Pierwsza z nich, potomek Zarahemli, miała przewodzić wyprawie do ziemi Lehi-Nefi[2][3]. Druga z nich, syn króla Mosjasza, miała być znana ze swoich wysiłków misyjnych[4][5].
Perspektywa historyczna
Pojawia się w źródłach historycznych już w początkach mormonizmu. Nosił je już urodzony w KirtlandGeorge Ammon Stringham (1837-1906)[6]. Imię to przewija się zresztą regularnie w prowadzonym przez Kościół rejestrze wczesnych misjonarzy, obejmującym okres między 1830 a 1940[7]. Można tutaj wymienić chociażby Ammona Meshacha Tenneya (1844-1925), prezydenta misji meksykańskiej od 1887 do 1889 oraz od 1901 do 1903[8], Ammona Tunisa Rappleyego (1873-1963), posługującego w misji tahitańskiej od 1897 do 1901[9] czy Ammona Ethera Allena (1882-1969), wysłanego najpierw do misji obejmującej północny zachód Stanów Zjednoczonych (1913-1914), później zaś do misji kalifornijskiej (1927-1928)[10].
Można je dostrzec z łatwością poza formalnym misyjnym kontekstem, nawet jeśli od 1923 Kościół używa sloganu każdy członek jest misjonarzem[11]. David Ammon Bundy, potomek rodziny świętych w dniach ostatnich o długich tradycjach konfliktu z rządem federalnym, przeprowadził się do stanu Nevada w latach 40. XX wieku[12]. Jego wnuk i częściowo imiennik, Ammon Bundy, przewodził zbrojnej okupacji rezerwatu przyrody Malheur w stanie Oregon w 2016[13].
Występowanie i popularność
Wśród świętych w dniach ostatnich jest popularnym i dość chętnie wybieranym imieniem. Częściowo wynika to z jego silnego zakorzenienia w materiałach publikowanych przez Kościół[14]. Inne, rzadziej wykorzystywane imiona bowiem, takie jak Szule czy Zenok, w podręcznikach, przemówieniach czy prasie kościelnej pojawiają się znacznie rzadziej[15].
Często spotyka się je w zdominowanym przez mormonów stanie Utah, choć szczyt jego popularności tamże przypadł na 2001. Wskazuje się jednocześnie, iż pozostaje imieniem w dużej mierze powiązaną z tym właśnie stanem. Jest w nim 67 razy bardziej popularne niż w innych tworzących Stany Zjednoczone podmiotach[16]. Nosi je syn Brandona Flowersa, wokalisty i frontmana grupy muzycznej The Killers[17]. Ammon Olayan w 2021 uczestniczył w programie rozrywkowym American Idol[18].
Jako imię specyficznie mormońskie znalazło odbicie w kulturze Kościoła, z którego wierzeń wyrosło. Artykuł na łamach pisma „Friend” z maja 1994 wskazuje choćby, że imię zaczerpnięte z Księgi Mormona może być powodem do dumy oraz wywierać pozytywny wpływ na życie duchowe noszącego je człowieka[19]. Podobną tematykę porusza numer tego samego pisma z lutego 1995[20].
↑Brigham Young University: AMMON. [w:] Book of Mormon Onomasticon [on-line]. byu.edu. [dostęp 2021-10-27]. (ang.).
↑George Reynolds: A Dictionary of the Book of Mormon, Comprising Its Biographical, Geographical and Other Proper Names. Salt Lake City: Joseph Hyrum Perry, 1891, s. 56-57.
↑The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: Ammon, potomek Zarahemli. [w:] Przewodnik po pismach świętych [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-10-27]. (pol.).
↑George Reynolds: A Dictionary of the Book of Mormon, Comprising Its Biographical, Geographical and Other Proper Names. Salt Lake City: Joseph Hyrum Perry, 1891, s. 57.
↑The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: Ammon, syn Mosjasza. [w:] Przewodnik po pismach świętych [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-10-27]. (pol.).
↑J. Michael Hunter: Mormons and popular culture : the global influence of an American phenomenon. Volume 2, Literature, art, media, tourism, and sports. Santa Barbara: Praeger, 2013, s. 195. ISBN 978-0-313-39167-5.
↑Jennifer R. Mansfield: “IT’S WRAYLYNN – WITH A W”: DISTINCTIVE MORMON NAMING PRACTICES. Logan: Utah State University, 2012, s. 28.
↑Jennifer R. Mansfield: “IT’S WRAYLYNN – WITH A W”: DISTINCTIVE MORMON NAMING PRACTICES. Logan: Utah State University, 2012, s. 28–29.
↑Karaitiana N. Taiuru: Baby names: Christian, Mormon and non religious Māori first names and their equivalent English name. 2016, s. 3. ISBN 978-0-9582597-2-9.