Alkierz (st.franc. arquière "miejsce dla łuczników" (wystające z muru)[1], z łac. arcuarium, "wykusz dla łuczników"[2], niem. Erker[1]) – narożnik, zwykle na rzucie kwadratu lub prostokąta, wyraźnie występujący z bryły budynku, z odrębnym dachem, niekiedy wyższy od korpusu głównego i wówczas zwany wieżą alkierzową.
Alkierzem nazywano również izbę znajdującą się w takim narożniku. W budownictwie wiejskim alkierzem określano małą izdebkę przy dużej izbie[3].
Alkierz powstał z przekształcenia narożnych baszt średniowiecznych zamków warownych w baszty alkierzowe w XV w., a te, po utracie funkcji obronnych, przekształciły się w alkierze. Alkierze były typowym, charakterystycznym elementem polskich dworów z XVI–XIX w. i pałaców z XVII w.
Określenie to odnosi się także do[4]:
Lokasi Pengunjung: 3.143.237.136