Jej rodzice pochodzili z Małopolski Wschodniej (obecnie na Ukrainie): ojciec, August, był nauczycielem pisania na maszynie i wynalazcą specyficznego rodzaju kłódki, a matka, Jadwiga, była nauczycielką. Ojciec zmarł, gdy miała dwa lata. W 1940 r. przeniosła się z matką i starszym bratem, Sławomirem, na Rzeszowszczyznę, następnie do Inowrocławia, a ostatecznie rodzina osiadła w 1946 r. w Szczecinie. W mieście tym zdała maturę, a potem podjęła pracę wiejskiej nauczycielki. Uzyskała dyplom studiów pedagogicznych, nauczała prac ręcznych i mechaniki i z czasem została wicedyrektorką liceum dla przedszkolanek. Dużo podróżowała, lubiła turystykę, interesowała się historią sztuki. Na kwestie religijne zwróciła uwagę po przeczytaniu amerykańskich książek o odnowie charyzmatycznej. Pierwszych mistycznych spotkań z Jezusem doznała na rekolekcjach w Gostyniu w 1985 r. Jej duchowym przewodnikiem został wówczas ksiądz Walter Rachwalik, który poradził jej systematyczne spisywanie widzeń, co czyniła w zeszytach szkolnych od 1985 r. do 2010 r. Notatki ostatecznie przepisała na maszynie, a oryginały zniszczyła (zachowały się jedynie trzy zeszyty). W 1987 r. zakończyła pracę i przeszła na emeryturę (nadal pracowała jako wolontariuszka w biurze parafialnym). Od 1989 r. otrzymała dar niewidzialnych stygmatów. Złożyła śluby wieczyste w Rodzinie Serca Miłości Ukrzyżowanej. Jeździła na pielgrzymki, a także była współinicjatorką założenia wspólnoty Apostołów Czystej Miłości. W 2010 r. został u niej zdiagnozowany rak nerki[1].
W dniu 24 czerwca 2009, w jednych z ostatnich słów zapisanych w Słowie pouczenia, Alicja Lenczewska przekazuje swoje rozumienie miłości do Jezusa Chrystusa[2]:
Kochać Chrystusa trzeba w ludziach, bo On tam jest spragniony miłości. Nie w abstrakcyjnych wyobrażeniach, lecz w konkretnych osobach, które znam i spotykam, zwłaszcza w tych, w których brak miłości. Na człowieka trzeba spoglądać nie z pozycji własnego egoizmu i roszczeń, lecz z pozycji Jezusa, który w nim jest, z nim się identyfikuje i cierpi, nie będąc kochanym lub nawet zauważonym.
Świadectwo. Dziennik duchowy i Słowo pouczenia
Alicja Lenczewska jest autorką dwóch dzienników duchowych. Pierwszym z nich, Świadectwo. Dziennik duchowy, zawiera jej zapiski z lat 1985–1989. Drugi dziennik, Słowo pouczenia, pochodzi z okresu 1989–2010. W Słowie pouczenia Alicja Lenczewska zapisała słowa Jezusa Chrystusa wyjaśniające powód ich powstania[3]:
To, co zapisujesz, jest po to, aby ludzie zrozumieli, że Ja chcę mówić do każdego, by pokierować nim, ustrzec od zła i wprowadzić na drogę zbawienia. Że jestem przy każdym człowieku, w każdej chwili jego życia. Że trzeba pragnąć Mnie usłyszeć, słuchać i wykonywać to, co wskazuję – pragnąć żyć według pouczeń Moich.
↑AlicjaA.LenczewskaAlicjaA., Słowo pouczenia, IwonaI.Kępisty, BartłomiejB.Grysa (red.), Poznań: Wydawnictwo Agape, 2023, s. 463, ISBN 978-83-67680-01-1(pol.).
↑AlicjaA.LenczewskaAlicjaA., Słowo pouczenia, IwonaI.Kępisty, BartłomiejB.Grysa (red.), Poznań: Wydawnictwo Agape, 2023, s. 19–20, ISBN 978-83-67680-01-1(pol.).
