Urodziła się 14 października 1897 w Sosnowcu, w rodzinie urzędnika pocztowego Tomasza i Heleny z Kamińskich[1]. W latach 1908–1913 uczęszczała do Siedmioklasowej Szkoły Handlowej pani Józefy Siwikowej (obecnie II Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Plater) w Sosnowcu[2]. Po przeniesieniu się do Warszawy była jedną z założycielek tajnego skautingu w stolicy[3]. W 1914, po ukończeniu klasy VII w Siedmioklasowej Szkole Handlowej Teodory Raczkowskiej w Warszawie i uzyskaniu świadectwa dojrzałości, rozpoczęła studia w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie, a w latach 1915–1918 kontynuowała studia w Moskwie na wydziale fizyko-chemicznym Wyższego Kursu Żeńskiego. W latach 1918–1922 była asystentką profesora Wojciecha Świętosławskiego w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej. W 1922 Dorabialska uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim tytuł doktora chemii za pracę Badania termochemiczne nad stereoizomerią ketoksymów, napisaną pod kierunkiem prof. Wiktora Lampego. W latach 1925–1926 pod kierunkiem Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym w Paryżu kontynuowała studia uzupełniające. Po powrocie do Warszawy, w 1928 habilitowała się na Politechnice Warszawskiej w dziedzinie chemii fizycznej, a w 1934 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego oraz nominację na kierownika Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej. W ten sposób – jako pierwsza kobieta – została profesorem Politechniki Lwowskiej.
W maju 1940 w ramach umowy przesiedleńczej między Niemcami a ZSRR wyjechała ze Lwowa do Warszawy. W okresie okupacji wykładała na tajnych studiach w Warszawie. W 1945 otrzymała nominację na profesora zwyczajnego i jednocześnie objęła Katedrę Chemii Fizycznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Została również dziekanem Wydziału Chemicznego.
Zajmowała się głównie problematyką ciepła promieniowania radioizotopów, mikrokalorymetrią, przemianami alotropowymi, korozją metali oraz historią chemii. Jej dorobek naukowy obejmuje 128 publikacji – głównie z dziedziny kalorymetrii, radiochemii i chemiluminescencji, w tym 5 opracowań książkowych. W 1968 otrzymała Nagrodę „Problemów” za osiągnięcia w dziedzinie popularyzowania wiedzy o chemii fizycznej[6].
W 1972 wydała wspomnienia zatytułowane Jeszcze jedno życie.
Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 49.
Tadeusz W. Nowacki: W wirach wojny. W: Tadeusz W. Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.
.JPG)