Karierę piłkarską rozpoczęła na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley w drużynie California Golden Bears, dla której w sumie zdobyła 45 bramek, tym samym zajmuje 3. miejsce wśród najskuteczniejszych strzelczyń w historii drużyny[1]. Wybrana z numerem 1 w pierwszej rundzie draftu ligi Women’s Professional Soccer w 2011 roku przez Western New York Flash, pomogła temu klubowi w zdobyciu mistrzostwa WPS 2011.
W roku 2012, po rozwiązaniu ligi WPS, grała przez kilka miesięcy w zespole Seattle Sounders Women w półamatorskiej W-League. Po utworzeniu w 2013 National Women Soccer League została zawodniczką klubu Portland Thorns FC[2]. Pod koniec 2016 zdecydowała się przenieść do Europy, by reprezentować barwy francuskiego Olympique Lyon. Od 2022 występowała w klubie San Diego Wave FC[3], biorącym udział w rozgrywkach National Women’s Soccer League w Stanach Zjednoczonych. 5 września 2024 zawodniczka ogłosiła zakończenie kariery[4]. Morgan zagrała po raz ostatni 8 września 2024 roku przeciwko North Carolina Courage. Zawodniczka zagrała w tym spotkaniu symboliczne 13 minut, nawiązując do numeru z jakim grała przez całą karierę[5].
Alex Morgan nigdy nie dostała czerwonej kartki, a żółtych obejrzała tylko 14 w całej profesjonalnej karierze piłkarskiej[6].
Kariera reprezentacyjna
Karierę reprezentacyjną rozpoczęła w 2008 od występów w drużynie U-20. Jej debiut nastąpił w meczu przeciwko Kubie[7], w którym strzeliła swoją pierwszą bramkę w kadrze na Mistrzostwach CONCACAF w Piłce Nożnej Kobiet do lat 20 w Meksyku[8]. W tym samym roku została powołana na Mistrzostwa Świata U-20 w piłce nożnej kobiet 2008 w Chile i wraz ze swoją reprezentacją zdobyła złoty medal. Z dorobkiem 4 bramek (z Francją, Argentyną i Koreą Północną) otrzymała Brązowego Buta (3. najlepsza strzelczyni turnieju) oraz Srebrną Piłkę (2. najlepsza piłkarka turnieju). W drugiej kategorii lepsza od niej okazała się partnerka z ataku Sydney Leroux. Trafienie Morgan w finale przeciwko Korei Północnej zostało wybrane bramką mistrzostw, a później w plebiscycie FIFA bramką roku.
W seniorskiej reprezentacji Stanów Zjednoczonych zadebiutowała w meczu przeciwko Meksykowi w marcu 2010, a w październiku tego samego roku zdobyła swoją pierwszą bramkę w kadrze, wchodząc na boisko z ławki rezerwowych w meczu z Chinami. Miesiąc później zdobyła bardzo ważną dla reprezentacji bramkę, dającą zwycięstwo w pierwszym meczu barażu z Włochami w kwalifikacjach do Mistrzostw Świata w 2011 roku[9].
Alex Morgan wraz z drużyną narodową USA zdobyła srebro na mistrzostwach świata w piłce nożnej kobiet w Niemczech. Była najmłodszą zawodniczką amerykańskiej ekipy.
W 82 minucie półfinałowego spotkania z Francją (3:1) zdobyła swojego pierwszego w karierze gola na mistrzostwach świata, grając jako rezerwowa. W finale przeciwko Japonii weszła na boisko w drugiej połowie, a w 69 minucie otworzyła wynik spotkania, zdobywając bramkę na 1:0, a także asystowała przy golu Abby Wambach na 2:1 w 104 minucie.
W swoim debiucie na igrzyskach olimpijskich w Londynie w meczu przeciwko reprezentacji Francji strzeliła dwa gole (w 32'- na 2:2, w 66'- na 4:2). Najbardziej spektakularny mecz w karierze rozegrała w półfinale igrzysk przeciwko Kanadzie, w którym zdobyła zwycięskiego, dającego awans do finału gola na 4:3, w 123. minucie meczu (w dogrywce). Jest to najpóźniej zdobyta bramka w historii głównych turniejów piłkarskich pod patronatem FIFA (zarówno kobiecych jak i męskich). W finale przeciwko Japonii asystowała przy pierwszej bramce Carli Lloyd a jej drużyna wygrała 2:1, zdobywając złoty medal olimpijski.
W 2012 Morgan zdobyła tytuł Piłkarki Roku 2012 Amerykańskiej Federacji Piłkarskiej, zajęła trzecie miejsce w głosowaniu na Piłkarkę Roku 2012 w plebiscycie FIFA, była także nominowana do tytułu sportowca roku przez ESPY Awards.
_(cropped).jpg)
