W 1931 rozpoczęła pracę kelnerki w stołówce Rady Komisarzy Ludowych Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w Mińsku. Wkrótce wyszła za mąż za B. Terleckiego, szofera i pracownika NKWD. Po urodzeniu syna podjęła pracę w rządowym domu wypoczynkowym, by w 1939 znaleźć zatrudnienie w stołówce partii komunistycznej w Mińsku. Po zajęciu Mińska przez wojska niemieckie we wrześniu 1941 rozpoczęła pracę jako sprzątaczka w jednostce wojskowej, później pracowała jako kelnerka m.in. w kasynie dla niemieckich oficerów. Na początku czerwca 1943 przyjęto ją do pracy w kamienicy przy ul. Teatralnej 27 w Mińsku, gdzie wraz z rodziną mieszkał komisarz Wilhelm Kube. W nocy z 21 na 22 września 1943 po wcześniejszym uzgodnieniu z oddziałami partyzanckimi podłożyła w budynku minę, która wybuchła 40 minut po północy, zabijając Kubego na miejscu[1]. W październiku 1943 została przerzucona samolotem na wschodnią Białoruś, gdzie przyłączyła się do oddziałów partyzanckich. Jeszcze w tym samym roku otrzymała za swój wyczyn tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
W 1948 podjęła pracę w Ministerstwie Kontroli Państwowej Białoruskiej SRR. Od 1952 do 1960 pracowała jako zastępca dyrektora biblioteki Akademii Nauk Białoruskiej SRR. W 1980 uhonorowano ją tytułem zasłużonego działacza kultury BSRR.
Zmarła w kwietniu 1996; została pochowana na Cmentarzu Wschodnim w Mińsku.
