Aleksandra Borowiec (ur. 1959^[1]) – polska slawistka, kroatystka.

Ukończyła studia w zakresie filologii słowiańskiej. Pracę magisterską obroniła w 1983^[2][3]. Wtedy też została zatrudniona w Instytucie Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, początkowo – przez rok – jako stażystka. Od 1984 była asystentem, po trzech latach została awansowana na starszego asystenta^[2]. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskała w 1992 na podstawie rozprawy Południowosłowiański kształt klasycyzmu. Próba rekonesansu (promotor: Maria Bobrownicka), która drukiem ukazała się w 1994^[2]. Od 1994 pracowała w IFS na stanowisku adiunkta^[2]. W 2007 wydała książkę Literatura i tajemnica. Studium o literaturze chorwackiej wieków dawnych^[2]. Stała się ona podstawą do zdobycia stopnia doktora habilitowanego. Od 2008 była zatrudniona na stanowisku adiunkta z habilitacją^[2]. W latach 1997–2000 była lektorką języka polskiego w Katedrze Polonistyki Uniwersytetu Zagrzebskiego^[2]. Uczyła też młodzież w Szkole Języka Polskiego przy Ambasadzie RP w Zagrzebiu^[2]. Działa w Komisji Kultury Słowian PAU^[4].

W pracy naukowej zajmuje się dawną literaturą chorwacką, najnowszą historią Chorwacji, historią Kościoła, teologią mistyczną, związkami literatury pięknej i teologii oraz semiotyką kultury^[2][5].

• Bibliografia: dr hab. Aleksandra Borowiec. ifs.filg.uj.edu.pl. [dostęp 2018-01-29]. (pol.).
• Dr hab. Aleksandra Borowiec, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-12-19] .