Albert Starr ukończył studia medyczne w 1946 na Uniwersytecie Columbia. Tam też uzyskał specjalizację z chirurgii ogólnej i kardiochirurgii. W 1952 został powołany do wojska i służył w Korei, gdzie w czasie wojny koreańskiej w tzw. ruchomych punktach operacyjnych wykonywał operacje sercowo-naczyniowe. Po powrocie do USA w 1958 poznał inżyniera Lowella Edwardsa, który od dłuższego czasu pracował nad skonstruowaniem sztucznego serca. Starr uznał prototyp sztucznego serca za zbyt skomplikowany i zajęli się wspólnie skonstruowaniem sztucznej zastawki, która powstała w kilka tygodni. Składała się z metalowego koszyczka z czterech metalowych ramion z metalową, lub kauczukową kulką w środku, która w trakcie pracy serca zamykała i otwierała przepływ przez pierścień[4]. Po udanych próbach wszczepienia sztucznej zastawki u psów Starr zdecydował się na wszczepienie sztucznej zastawki u człowieka. 25 sierpnia 1960 podjął pierwszą próbę u chorej po reumatycznym zapaleniu wsierdzia z ciężką niedomykalnością zastawki mitralnej po dwóch nieudanych operacjach naprawczych zastawki mitralnej. Pacjentka przeżyła operację, ale zmarła we wczesnym okresie pooperacyjnym z powodu zatoru powietrznego. 21 września 1960 Starr po raz drugi wszczepia sztuczną zastawkę mitralną u starszego pacjenta. Operacja udała się i chory zmarł 10 lat później z powodu powikłań po upadku z drabiny (badanie sekcyjne nie wykazało zmian patologicznych na zastawce). W tym czasie wszczepiono już wiele tysięcy sztucznych zastawek serca[2][3].
Na początku 1961 wszczepiono następne zastawki w pozycji mitralnej, u sześciu pacjentów, którzy przeżyli, byli w dobrym stanie ogólnym. W marcu 1961 na Florydzie Starr wygłosił wykład dla Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgicznego (American Surgical Association), który dla Alberta Starra i Lowella Edwardsa jest jedną ze 100 najważniejszych publikacji z zakresu kardiologii[2].
W maju 1963 Starr dokonał udanej wymiany trzech zastawek (aortalnej, mitralnej i trójdzielnej) u człowieka[3].
W następnych latach Starr i Edwards ulepszają swój model zastawki. Przez prawie półtorej dekady zastawkę Starra-Edwardsa wszczepiano ponad 50 000 razy rocznie, aż do momentu, gdy kilka innych alternatywnych zastawek mechanicznych, a od początku lat 70. XX w., zaczęto szerzej stosować biologiczne zastawki serca Alaina Carpentiera. Produkcja tej zastawki kulkowej została ostatecznie wstrzymana dopiero w 2007. Starr i Edwards konstruowali także wiele różnych sztucznych rozruszników serca, oraz wiele nowych typów cewników diagnostycznych i leczniczych do zabiegów mało inwazyjnych (drogą cewnikowania serca) i naczyń krwionośnych[2][3][5].
W lutym 2016 były pacjent Alberta Starra, 82-letni Glenn Baker, obchodził rocznicę, jakiej nie osiągnęła żadna inna osoba: 50 lat wcześniej, 9 lutego 1966 miał 32 lata. Po ponad pół wieku zastawka nadal była w sprawna[2].
↑Vinzenz Hombach (Hrsg.): Interventionelle Kardiologie, Angiologie und Kardiovaskularchirurgie. Schattauer Verlagsgesellschaft, Stuttgart, 2001, s. 258 (książka dostępna online w Google Books)
