Druga seria trzech fregat (początkowo klasyfikowanych jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente została zamówiona we Włoszech w 1954 roku[1][2]. Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji[1][3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown[1][2].
ARV „Almirante Brión” zbudowany został w stoczni Ansaldo(inne języki) w Livorno[2][3]. Stępkę okrętu położono 12 grudnia 1954 roku, został zwodowany 4 września 1955 roku, a ukończono go w 1957 roku[1][3].
Dane taktyczno-techniczne
Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra[2][3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, a pełna 1500 ton[1][3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów[2][3][a]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][3].
Okręt został przyjęty w skład Marynarki Wojennej Wenezueli(inne języki) w 1957 roku, otrzymując numer taktyczny D-23[1][3]. W 1962 roku w macierzystej stoczni w Livorno dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano wszystkie działka kal. 40 mm i kal. 20 mm, instalując w zamian dwa podwójne zestawy działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i miotacz bomb głębinowych kal. 305 mm Menon[2][3][b]. Jednostka została wycofana ze służby w 1978 roku[3][4].
Uwagi
↑Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.
↑Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że z okrętu zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog.
Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
_underway_c1963.jpg)
