A.P. Indy (ur. 31 marca 1989, zm. 21 lutego 2020.) – amerykański koń wyścigowy pełnej krwi angielskiej. Był wiodącym reproduktorem w Stanach Zjednoczonych w 2003 i 2006 roku. Zwycięzca Belmont Stakes i Breeders' Cup Classic w 1992 roku.
Życiorys
Wczesne życie i kariera
A.P. Indy urodził się w Kentucky. Jego ojcem jest zdobywca Triple Crown z 1977 roku, Seattle Slew. Jego matką jest Weekend Surprise, córka Secretariata[1]. W 1990 za 2,9 miliona dolarów kupił go Tamonori Tsurumaki, który nazwał go na cześć niedawno otworzonego przez niego toru wyścigowego Autopolis. W 1992 jego hodowcy, William Farish III i William S. Kilroy, odkupili część udziałów. Trenował go Neil Drysdale.
W swoim pierwszym sezonie wyścigowym, czyli w 1991 roku, wygrał trzy z czterech gonitw, wśród nich Hollywood Futurity. Został uznany za trzeciego najlepszego dwuletniego ogiera sezonu.
Swój sezon wyścigowy w 1992 roku zaczął od zwycięstwa w San Rafael Stakes i Santa Anita Derby. Był jednym z faworytów do Kentucky Derby, jednak został wycofany kilka godzin przed wyścigiem z powodu stłuczenia nogi. Nie pobiegł również w Preakness Stakes, po tym jak wykryto u niego ledwo widoczne pęknięcie kopyta. 24 maja z łatwością wygrał Peter Pan Stakes, a jedenaście dni później zwyciężył w Belmont Stakes. Przez następne trzy miesiące miał przerwę od biegania, by jego kopyto mogło wyleczyć się całkowicie. 13 września zajął dopiero piąte miejsce w Molson Export Million. 10 października zajął trzecie miejsce w Jockey Club Gold Cup po tym, jak potknął się przy starcie, co poskutkowało oderwaniem się podkowy od prawego przedniego kopyta.
31 października 1992 roku wziął udział w Breeders' Cup Classic. A.P. Indy dobrze wystartował, ale szybko spadł na ósmą pozycję. Pod koniec wyścigu udało mu się przedrzeć na sam przód i wygrał wyścig o 2 długości. Po tym biegu przeszedł na emeryturę. Zdobył tytuł najlepszego trzyletniego ogiera i Konia Roku 1992. Zakończył karierę z 8 wygranymi na 11 startów[2] i zarobkami wynoszącymi 2 979 815 dolarów.
A.P. Indy, 1992 rok.
Emerytura
W 1993 roku trafił do Lane's End Farm, gdzie przez wiele lat działał jako reproduktor. Miał ogromny wkład w hodowli współczesnych koni wyścigowych. W 2003 i 2006 roku uznano go za wiodącego reproduktora w USA, a w 2015 zdobył tytuł najlepszego „ojca matek” (oznacza to, że źrebięta jego córek odnoszą liczne sukcesy na torze). W 2000 roku trafił do „United States Racing Hall of Fame”.
Ostatnie jego źrebięta przyszły na świat w 2011 roku, kiedy A.P. Indy miał 22 lata. Został wycofany z roli reproduktora 8 kwietnia 2011 roku po tym, jak żadna z 25 pokrytych przez niego klaczy nie poczęła[3]. Po śmierci konia Hansel w czerwcu 2017 roku, A.P. Indy był najstarszym żyjącym zwycięzcą Belmont Stakes i Breeders' Cup Classic.
Zmarł ze starości 21 lutego 2020 w wieku 31 lat.[4]
Źrebięta A.P. Indy, które odniosły sukces na torze lub w hodowli
Pulpit
Tomisue's Delight
Golden Missile
Old Trieste
Stephen Got Even
Symboli Indy
Secret Status
Aptitude
Mineshaft
Bernardini
Rags To Riches
Take Charge Indy
Dreaming of Julia
Got Lucky
Honor Code
Wnuki i prawnuki A.P. Indy, które odniosły sukces na torze lub w hodowli
