Batalion został sformowany w 1949 roku, w garnizonieKalisz, w składzie 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty, według etatu Nr 2/89. Jednostka została zorganizowana na bazie 21 kompanii łączności[2]. W 1950 roku batalion został dyslokowany do garnizonu Krosno Odrzańskie[3].
4 maja 1967 roku jednostka przejęła dziedzictwo tradycji 4 samodzielnej kompanii łączności 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego i została przemianowana na 4 batalion łączności.
W 1995 roku jednostka została rozformowana, a na jej bazie utworzony 4 batalion dowodzenia (JW 2363[1]).
Struktura organizacyjna
dowództwo
kompania dowodzenia (pluton telefoniczno-telegraficzny, pluton radiowy i drużyna ruchomych środków łączności)
kompania telefoniczno-kablowa (dwa plutony)
kompania szkolna
warsztaty i magazyn techniczny
Stan osobowy liczył 230 żołnierzy. Kompania miała być wyposażona w 11 radiostacji, 5 odbiorników i 4 aparaty telegraficzne Etat 2/89
Jan Kowalski: Polskie wojska łączności na przełomie XX i XXI wieku. Sieradz: Stowarzyszenie Przyjaciół 15 Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, 2014.
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Edward, Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.