Sformowany na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych L.5541/Org.tj.38 z 2 grudnia 1938 roku, przez 6 pułk artylerii ciężkiej ze Lwowa i 10 pułk artylerii ciężkiej z Przemyśla[1]. Po zmobilizowaniu w dniu 23 marca 1939 przez 9 pułk artylerii ciężkiej 20 dywizjonu artylerii ciężkiej, istniały dwa dywizjony artylerii ciężkiej o tym samym numerze. W maju 1939 dywizjon stacjonował we Włodawie[2]. W trakcie mobilizacji alarmowej w dniach 23-29 sierpnia 1939 na bazie zawiązek z pokojowego 20 dywizjonu artylerii ciężkiej oraz z zasobów 9 pułku artylerii ciężkiej w garnizonie Włodawa w grupie czerwonej, zmobilizowano 98 dywizjon artylerii ciężkiej[3].
zastępca dowódcy i oficer zwiadowczy – kpt. Edward Mieczysław Chmelik
dowódca plutonu łączności – por. Konstanty Grzywna
dowódca 1 baterii – kpt. Tadeusz Henryk Dąbrowski
dowódca 2 baterii – kpt. Edward Niemesz
Uwagi
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[4].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Jędrzej Korbal: Armata 105 mm wz.13 i wz.29. Wielki Leksykon Uzbrojenia wydanie specjalne tom 5/2021. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2021. ISBN 978-83-8164-501-0.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010. ISBN 978-83-86100-83-5. OCLC674626774.
