Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski
Kanon prawosławny (słowiański i grecki), etiopski i syryjski
Kanon prawosławny (gruziński)
Pierwsza Księga Kronik, (hebr. דִּבְרֵי הַיָּמִים א Diḇrê Hayyāmîm 1) – jedna z ksiąg Starego Testamentu, powstała aby zdopingować żydowskich repatriantów, którzy powrócili z niewoli babilońskiej. Początkowo obie księgi 1 i 2 Kronik stanowiły prawdopodobnie jeden zwój, który później dla wygody podzielono. Żydzi nazywali je Diwré Hajjamím, co dosłownie znaczy sprawy dni, a więc kroniki dni lub czasów. Dzisiejszą nazwę księga ta prawdopodobnie zawdzięcza Hieronimowi, który opracowując łacińską Wulgatę zaproponował nazwę Chronikón całych Boskich dziejów[1]. Septuaginta nazwała ją „Paralipomena” - „To, co zostało pominięte”[2].
Treść
Rozdziały te zawierają szczegółowe rodowody. Sprawozdanie to informuje o pochodzeniu Żydów i sięga aż do czasów pierwszego człowieka. Od Adama do Noego minęło dziesięć pokoleń, a kolejne dziesięć - do Abrahama. Wymieniono także potomków Izmaela, potomków Ketury (nałożnicy Abrahama) oraz potomków Ezawa, a następnie podano rodowody 12 synów Izraela.
W rodowodach szczególną uwagę poświęcono potomkom Judy, ponieważ z tego plemienia wywodził się król Dawid. Od Abrahama do Dawida żyło czternaście pokoleń, a kolejne czternaście do niewoli babilońskiej. Następnie wymienione są imiona niektórych potomków należących do plemion zamieszkałych na wschód od Jordanu oraz podana jest genealogia synów Lewiego. Są tu też informacje o plemionach żyjących na zachód od Jordanu i szczegółowa lista potomków Beniamina. Ponadto również imiona pierwszych repatriantów, którzy osiedlili się w Jerozolimie po powrocie z wygnania w Babilonie.
Relacja zaczyna się informacją o śmierci króla Saula oraz jego trzech synów podczas bitwy z Filistynami na górze Gilboa. Królem plemienia Judy zostaje Dawid, syn Jessego. Wszystkie plemiona zbierają się w Hebronie, by obwołać go królem nad całym narodem. Wkrótce potem zdobywa on Jerozolimę. Następnie Izraelici sprowadzają do tego miasta Arkę Przymierza.
Dawid wyraża pragnienie wybudowania domu dla prawdziwego Boga. Jednak Jahwe zastrzega ten przywilej dla Salomona, a z Dawidem zawiera przymierze dotyczące Królestwa. Gdy Dawid wyrusza przeciwko wrogom Izraela, Bóg zapewnia mu kolejne zwycięstwa. Król zarządza niedozwolony spis ludności; w rezultacie ginie 70 000 ludzi. Anioł każe Dawidowi zbudować ołtarz, toteż kupuje on ziemię od Ornana Jebusyty. Później zaczyna przygotowania, by w tym miejscu mógł powstać dom Boży. Organizuje również służbę Lewitów. Wraz z ludem składa hojne datki na budowę świątyni. po 40 latach panowania umiera, a w jego miejsce zaczyna panować Salomon jego syn.
Autor
Tradycja żydowska przypisuje autorstwo znacznej części tego dzieła Ezdraszowi (ok. 450 przed Chr.), a późniejsze uzupełnienia – Nehemiaszowi (ok. 440 przed Chr.)[3]. Obecnie przeważa jednak opinia, że ich autorem jest anonimowy Kronikarz, najprawdopodobniej lewita, piszący ok. 300 roku przed Chrystusem[1]. Nie jest jednak wykluczone, że ostateczna redakcja księgi nastąpiła jeszcze później[4].
Przypisy
- ↑ a b Praca zbiorowa, Biblia Poznańska, wyd. pierwsze, Poznań 2007, ISBN 83-7015-663-0.
- ↑ Kronikarz [w:] Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii. Narodziny Judaizmu, wyd. szóste, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018, ISBN 978-83-012-0117-3.
- ↑ ZofiaZ. Borzymińska ZofiaZ., Polski Słownik Judaistyczny, Księgi Kronik [online], Żydowski Instytut Historyczny [dostęp 2019-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-26] .
- ↑ Praca zbiorowa, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Edycja św. Pawła, Częstochowa: Edycja Św. Pawła, 2013, ISBN 978-83-7424-941-6.
Linki zewnętrzne
