Szef Sztabu Generalnego pismem L. 876/Mob. Zmiana terminów przesunięcia oddziałów zapowiedział pozostawienie kadr batalionów zapasowych w 1, 6, 11, 41, 43, 44, 45, 54, 55, 56, 64, 65, 67, 73, 74, 75, 78, 86 pp i 4 psp oraz likwidację pozostałych kadr w terminie od 29 maja do 5 czerwca 1924[1].
W Skierniewicach zmarł por. Stanisław II Szokalski z 10 pp[2] (ur. 28 października 1898 w Łodzi[3]), odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych[4][5], przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari[6][7].
Na podstawie rozkazu ministra spraw wojskowych L. 13200/Org. Przejście pociągów pancernych na organizację pokojową zakończona została demobilizacja „wszystkich istniejących pociągów pancernych” i sformowany dywizjon ćwiczebny[8].
w Dzienniku Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych został ogłoszony rozkaz L.dz. O.I. Szt. Gen. 1733.Org. generała dywizji Władysława Sikorskiego w sprawie ustalenia zasad pisowni w rozkazach, rozporządzeniach i instrukcjach, regulaminach i korespondencji wojskowej[9]. W sprawie „numerowania” oddziałów zostały przyjęte następujące zasady:
cyfrą arabską oznacza się drużyny, kompanie, pułki, brygady, dywizje i armie,
cyfrą rzymską oznacza się sekcje w drużynie[10], plutony w kompaniach, bataliony i dywizjony w pułkach oraz korpusy,
samodzielne bataliony i dywizjony oznacza się cyfrą arabską np. 1 dywizjon artylerii konnej lub 2 batalion sanitarny,
bataliony, które nie mają numeracji porządkowej wewnątrz pułków (np. bataliony saperów, łączności i kolejowe) również oznacza się cyfrą arabską,
w numeracji okręgów korpusów, oddziałów Sztabu Generalnego i departamentów Ministerstwa Spraw Wojskowych pozostawiono dotychczas przyjęty sposób oznaczenia cyfrą rzymską[11]
W Skierniewicach zmarł por. Antoni Bössler (ur. 1898), oficer 48 pp[12], żołnierz Legionów Polskich, odznaczony Krzyżem Walecznych[13] i pośmiertnie Krzyżem Niepodległości[14]
Minister Spraw Wojskowych powierzył pułkownikowi przydzielonemu do Sztabu Generalnego inżynierowi Wacławowi Marcolla pełnienie obowiązków szefa Departamentu VI Wojsk Technicznych[15]. Pułkownik Marcolla pełnił obowiązki do czasu reorganizacji Departamentu V i VI MSWojsk. Za ten okres służby otrzymał pochwałę ministra spraw wojskowych, ogłoszoną 10 lipca 1925 na łamach „Polski Zbrojnej”[16].
Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski, w związku z wprowadzeniem organizacji kawalerii na stopie pokojowej, przemianował wszystkie instytucje, formacje i zakłady mające w nazwie wyraz „jazdy” na „kawalerii”[17].
Do Warszawy przyjechał pociąg specjalny ze 108 repatriantami, wymienionymi w Stołpcach na komunistów. Wśród powracających byli między innymi oficerowie byłej marynarki rosyjskiej, kapitanowie 2 rangi: Roman Brylewski, Aleksander Zdankiewicz, Ignacy Szaniawski i Rafał Czeczot, kapitanowie Eugeniusz Jóźwikiewicz i Mieczysław Ślaski oraz oficerowie byłej armii rosyjskiej: płk Burhardt, kpt. Pietkiewicz, por. Teodozy Szytow, por. Ernest Rajski, por. Leon Łastowski i ppor. Feliks Andrzejowski. Ponadto inżynierowie marynarki Mikołaj Berens i Roman Brelewski[19].
W Otwocku zmarł por. gosp. Wacław Łapczyński z Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr III w Grodnie[20], żołnierz Legionów Polskich[21], 17 marca 1932 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości[22], urodzony w 1891 w Piasecznie, w rodzinie Józefa i Celestyny ze Skaryszewskich[23].
sformowany został w Toruniu 4 pułk lotniczy w miejsce zlikwidowanej Szkoły Obserwatorów i Strzelców Lotniczych, dowódcą pułku został ppłk pil. Roman Florer[26]
W Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu zostało przeprowadzone pierwsze w Polsce strzelanie przeciwlotnicze do celu rzeczywistego. Rękaw ciągniony był na 300 m linie za samolotem pilotowanym przez sierż. Jana Krajewskiego z 4 Pułku Lotniczego (obserwatorem był por. Jan II Wajda). Cel zwalczały obsługi karabinów maszynowych[29]. Obaj członkowie załogi samolotu zginęli śmiercią lotnika. Porucznik obserwator Jan Wajda 27 października 1924 roku w Biedrusku, natomiast starszy sierżant pilot Jan Krajewski 24 lutego 1927 roku[30].
Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski zmienił „dotychczasową nazwę terenu przynależnego do centralnych składów amunicji Nr 2 w Dęblinie: «Baraki Leśne» na «Stawy»”[31]
weszła w życie ustawa z dnia 3 czerwca 1924 o poczcie, telegrafie i telefonie:
Minister Spraw Wojskowych mógł zarządzić we własnym zakresie działania zakładanie, utrzymywanie i używanie oddzielnych urządzeń telegraficznych i telefonicznych, służących do celów obrony Państwa i do celów służbowych;
Ministrowie Przemysłu i Handlu i Spraw Wojskowych zostali zobligowani do ustalenia zasady i określenia wypadków, w których władze wojskowe czynić to będą jedynie po porozumieniu się z zarządem Poczt i Telegrafu.
Minister Spraw Wojskowych mógł żądać Ministra Przemysłu i Handlu cofnięcia koncesji lub zezwolenia osobom prywatnym w wypadku niedotrzymania warunków koncesji lub zezwolenia lub naruszenia postanowień ustawy;
od opłat pocztowych zwolnione zostały przesyłki, dotyczące jeńców wojennych i osób internowanych, przesyłki przeznaczone dla tych osób lub przez nie wysyłane w granicach, ustalonych światową umową pocztową, a także przesyłki poczty polowej w granicach, określonych przepisami dla poczt polowych;
od opłaty telegraficznej zostały zwolnione telegramy władz wojskowych w czasie mobilizacji i wojny;
od opłaty telefonicznej zostały zwolnione rozmowy telefoniczne władz wojskowych w czasie mobilizacji i wojny[32]
Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski powierzył generałowi brygady Włodzimierzowi Zagórskiemu pełnienie obowiązków szefa Departamentu IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych, a na stanowisko szefa Departamentu X Przemysłu Wojennego M.S.Wojsk. mianował generała brygady inżyniera Aleksandra Litwinowicza[36]
W Warszawie pod przewodnictwem Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego oraz udziale Ministra Spraw Wewnętrznych Zygmunta Hübnera, szefa Administracji Armii, generała dywizji Stefana Majewskiego, I zastępcy szefa Sztabu Generalnego generała brygady Edmunda Kesslera, a także szefów poszczególnych oddziałów Sztabu Generalnego odbyła się konferencja „celem omówienia głównych zarysów organizacji korpusu straży granicznej”[37].
Minister Spraw Wojskowych zwolnił generała brygady Henryka Minkiewicza ze stanowiska zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr I i oddał go do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych w charakterze dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza.
W instrukcji, opracowanej przez Sztab Generalny pod kierunkiem generała dywizji Stanisława Hallera, określono wojskową strukturę Korpusu Ochrony Pogranicza.
Prezydent RP podpisał rozporządzenie o sposobie przeprowadzenia wyboru przy awansach oficerów w roku 1924 oraz rozporządzenie zmieniające rozporządzenie z dnia 1 września 1923 roku o zasadach dotyczących starszeństwa przy awansach, oraz sposobu przeprowadzenia wyboru na stopnie generalskie. Oba akty weszły w życie z chwilą ogłoszenia w Dzienniku Ustaw RP, co nastąpiło 6 listopada 1924 roku[41].
Dziewięciu pilotów wojskowych pod dowództwem pułkownika Aleksandra Serednickiego na sześciu samolotach Potez XV przeleciało nad Alpami lecąc z Paryża przez Włochy, Jugosławię i Austrię do Polski[26].
w sali szermierczej Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie odbyła się uroczystość rozdania dyplomów i wręczenia odznak absolwentom III Kursu Doszkolenia 1923–1924
o godz. 11.00 na dworcu kolejowym w Paryżu powitano Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, który przybył w towarzystwie pułkowników: Tadeusza Kutrzeby, Maksymiliana Kukowskiego i Michała Żymierskiego oraz kapitana Stanisława Dygata, francuskie władze wojskowe reprezentował szef Gabinetu Ministra Wojny, generał Jean Vidalon[44]
ORP „Warta” pod dowództwem komandora porucznika Mieczysława Burhardta wpłynęła do portu w Cherbourgu
w Poselstwie Polskim w Paryżu generał Sikorski spotkał się z attaché wojskowym, pułkownikiem SG Juliuszem Kleebergiem oraz wyższymi polskimi oficerami studiującymi we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre)
poseł RP w Paryżu Alfred Chłapowski wydał oficjalne przyjęcie dla polskich i francuskich wojskowych, w przyjęciu udział wzięli między innymi generał Sikorski, marszałek Ferdinand Foch, Minister Wojny Charles Nollet i Minister Marynarki Wojennej Jacques-Louis Dumesnil[45]
odbyła się konferencja generała Sikorskiego z szefem francuskiego Sztabu Generalnego, generałem Debeney, a następnie z Ministrem Wojny Charles Nollet, śniadanie wydane przez marszałka Focha na cześć polskiego Ministra Spraw Wojskowych, w godzinach popołudniowych generał Sikorski wziął udział w pogrzebie Anatole France, w charakterze przedstawiciela polskiego rządu
zakończono zawody konne o mistrzostwo armii, pierwsze miejsce zdobyła drużyna 16 pułku ułanów, a indywidualnie zwyciężył porucznik Zgorzelski z 15 pułku ułanów
Minister Wojny Charles Nollet wydał śniadanie na cześć generała Sikorskiego, przed śniadaniem szef Sztabu Generalnego, generał Marie-Eugène Debeney odznaczył generała Sikorskiego Wielką Wstęgą Legii Honorowej, pułkownicy Kutrzeba i Żymierski zostali odznaczeni Krzyżami Oficerskimi Legii Honorowej, a kapitan Dygat - Krzyżem Kawalerskim[48]
w Dzienniku Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych zostały ogłoszone trzy rozkazy generała dywizji Władysława Sikorskiego: „awanse na stopnie generalskie w r. 1924”, „o przeprowadzeniu awansów w r. 1924” i „przeprowadzenie awansów oficerów korpusu kontrolerów w 1924”[49]. Zgodnie z wymienionymi rozporządzeniami i rozkazami awanse generałów w roku 1924 miały być przeprowadzone z wyboru. Na stopień generała broni mogło być mianowanych sześciu generałów dywizji, na stopień generała dywizji – czternastu generałów brygady, a na stopień generała brygady – trzydziestu pięciu pułkowników, w tym dwóch pułkowników korpusu kontrolerów. Wnioskami o awans na stopień generała broni zostali objęci wszyscy generałowie dywizji uwzględnieni na liście starszeństwa oficerów zawodowych, opublikowanej w „Roczniku Oficerskim 1923”, do liczby starszeństwa „16” włącznie.
Weszła w życie Ustawa z dnia 18 lipca 1924 o podstawowych obowiązkach i prawach szeregowych Wojska Polskiego[50]. Zgodnie z ustawą żołnierze Wojska Polskiego dzielili się na szeregowych i oficerów. Z kolei szeregowi dzielili się na szeregowców i podoficerów, a według stosunku do służby wojskowej na szeregowych: wojska stałego, rezerwy, pospolitego ruszenia i nadterminowych oraz podoficerów zawodowych. Każdy szeregowy mógł zostać oficerem jeżeli spełniał warunki określone w ustawie o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów WP. Podstawowe obowiązki i prawa szeregowych marynarki wojennej określała odrębna ustawa. Ustanowione zostały następujące stopnie szeregowych: szeregowiec, starszy szeregowiec, kapral, plutonowy, sierżant i starszy sierżant. Szeregowcy mogli otrzymywać tytularne stopnie podoficerskie. Dotychczasowe stopnie sierżantów sztabowych, wachmistrzów sztabowych i ogniomistrzów sztabowych zostały przemianowane na starszych sierżantów, starszych wachmistrzów i starszych ogniomistrzów. Przemianowaniu podlegali także majstrowie wojskowi: młodsi majstrowie wojskowi na podmajstrzych wojskowych, majstrowie wojskowi z oznakami plutonowych na młodszych majstrów wojskowych, a majstrowie wojskowi z oznakami sierżantów na majstrów wojskowych.
Prezydent RP podpisał z dniem 1 grudnia 1924 przedstawione mu przez Ministra Spraw Wojskowych wnioski awansowe oficerów. Na stopień generała dywizji zostało awansowanych czternastu generałów brygady, na stopień generała brygady awansowało trzydziestu pięciu pułkowników, a na stopień pułkownika awansowało stu piętnastu podpułkowników, w tym pięćdziesięciu trzech w korpusie piechoty. Wszyscy otrzymali starszeństwo z 15 sierpnia 1924. Awanse na stopień generała broni zostały wstrzymane[52][53].
Został rozformowany batalion chemiczny w Warszawie, na bazie zlikwidowanej jednostki z dniem 1 stycznia 1925 została sformowana ćwiczebna kompania chemiczna przy Szkole Gazowej.
Na podstawie rozkazu dziennego nr 113 Ministerstwa Spraw Wojskowych z 30 sierpnia 1924 roku została rozwiązana Komisja likwidacyjna do spraw weryfikacji. Z dniem 1 stycznia 1925 roku agendy Komisji przejął Oddział V Sztabu Generalnego. Jednocześnie Minister Spraw Wojskowych unieważnił etat Komisji ustanowiony rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 11839.Org[56].
Jerzy Ryszard Konieczny: Kronika lotnictwa polskiego 1241-1945. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1984. ISBN 83-206-0426-5. Brak numerów stron w książce
Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
