Nazaretanki w Nowogródku od 1929 roku nauczały dzieci i młodzież religii. Działalność ta związana była z Białą Farą i wspólnotą domu Chrystusa Króla w Nowogródku. Demografia tej kresowej miejscowości, obecność współżyjących Polaków, Białorusinów, Żydów i Tatarów sprawiała, że ich posługa miała również ekumeniczny charakter. Siostry otworzyły internat, a w 1930 – roku szkołę powszechną.
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 Nowogródek został zajęty przez Armię Czerwoną, a następnie jednostronnie anektowany przez ZSRR. Nazaretankom odebrano szkołę. Dalsze represje sowieckich okupantów zmusiły siostry do opuszczenia zabudowań gospodarczych i podjęcia pracy zarobkowej w mieście. Najeźdźcy deportowali Polaków (luty 1940 i kwiecień 1941) na Syberię i do Kazachstanu. Siostry podjęły działalność charytatywną (m.in. wysyłając paczki dla deportowanych), apostolską (przygotowując dzieci do I komunii) i edukacyjną (prowadząc tajne nauczanie języka polskiego i historii)[2].
Po ataku Niemiec na ZSRR 6 lipca 1941 wkroczyły wojska niemieckie. Trzy tygodnie później odbyła się pierwsza publiczna egzekucja, w której Niemcy rozstrzelali 60 mieszkańców miasta.
W lipcu 1943 siostry zgłosiły się na gestapo, by ofiarować swoje życie za 120 osób, aresztowanych i przeznaczonych do rozstrzelania. Karę śmierci zamieniono aresztowanym na roboty w Niemczech (zatrzymanych wywieziono 24 lipca, a nielicznych uwolniono). Wszyscy wywiezieni przeżyli wojnę. Siostry zostały wezwane 31 lipca, a następnego dnia, bez sądu i wyroku, zostały rozstrzelane.
