Święty Bartłomiej (niderl. Sint-Bartholomeus) – obraz olejny na płótnie holenderskiego malarza Rembrandta Harmenszoona van Rijn z 1657 roku, znajdujący się w zbiorach Timken Museum of Art w San Diego.
Na namalowanym w 1657 roku na płótnie obrazie Rembrandt przedstawił apostoła Bartłomieja. Dzieło powstało w dojrzałym okresie twórczości artysty, gdy miał 51 lat. Jak w przypadku innych dzieł z tego okresu Rembrandtowi chodziło przede wszystkim o ukazanie wewnętrznych przeżyć bohatera. Malarz chciał, by widz zobaczył, co czuje Bartłomiej. Apostoł trzyma w ręku nóż, swój atrybut, narzędzie, którym będzie torturowany. Jego poważna twarz wyraża wewnętrzną pewność w wierze i gotowość do oddania życia za swoje przekonania. Męczennik, jak jego mistrz, czeka na swoją godzinę[a]. Jest to portret historyzowany siedzący. Obraz odznacza się żywym, wyrazistym przedstawieniem postaci[1][2].
Dzieło ma wymiary 122,7 x 99,7 cm, posiada muzealny numer katalogowy: 1952:001 (Timken Museum of Art). Zanim trafiło do San Diego prezentowane było w szeregu placówek muzealnych w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie: Metropolitan Museum of Art, Detroit Institute of Arts, Toronto Art Museum, National Gallery of Art. Fundacja Putmana zakupiła obraz od prywatnego kolekcjonera w 1952 roku. Od 1965 roku obraz autorstwa Rembrandta znajduje się w kolekcji Timken Museum of Art w San Diego[1].
Historycy sztuki upatrują w Świętym Bartłomieju bliskości z Pawłem Apostołem, obrazem z ok. 1657 roku, znajdującym się w kolekcji National Gallery of Art w Waszyngtonie[3].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
