Śluby ułańskie

Śluby ułańskie
Ilustracja
Witold Conti w roli majora Jana Załęskiego
Gatunek

film komediowy

Data premiery

23 grudnia 1934

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

73 minuty

Reżyseria

Mieczysław Krawicz

Scenariusz

Marian Hemar, Kazimierz Andrzej Czyżowski

Muzyka

Władysław Eiger

Zdjęcia

Zbigniew Gniazdowski

Śluby ułańskie – polski film komediowy z 1934 w reżyserii Mieczysława Krawicza, będący adaptacją noweli Kazimierza Andrzeja Czyżowskiego o tym samym tytule.

Fabuła

W kasynie oficerskim ma miejsce uroczysta kolacja na cześć płk. Gończy (Franciszek Brodniewicz), który został mianowany dowódcą pułku ułanów. Bierze w niej udział kadra dowódcza. Uczestnicy kolacji ślubują wieczny stan kawalerski. Wieczorem, przyjaciel Gończy, major Załęski (Witold Conti), czytając prowadzony przez siebie pamiętnik, wraca wspomnieniami do dawnych czasów, kiedy w 1914 r. w wieku lat szesnastu, wstępuje do Legionów i wyrusza na wojnę. Po wielu perypetiach, oddział kawalerzystów pod dowództwem Gończy, pieszo i z siodłami na plecach dociera do majątku we wsi Pleszczowice. Tam gościnnie przyjmuje ich właściciel majątku Stanisław Pleszczyński (Aleksander Żabczyński) i jego żona Maria (Maria Modzelewska). Gospodarz wyraża zgodę na zarekwirowanie koni i dołącza do ułanów, zostawiając w domu Marię, w której zakochał się Gończa i małą Krzysię, siostrzenicę dziedzica. Wachmistrz Pleszczyński ginie na wojnie. Po kilkunastu latach od zakończenia wojny pułk, w którym służą Gończa i Załęski, wyrusza na manewry w okolicy wsi Pleszczowice.

Majątek Pleszczowice zagrał w filmie dwór rodziny Dłużewskich w Dłużewie[1].

Obsada

Zobacz też

Przypisy

  1. Tadeusz Jaroszewski. Dwór przed pierwszą wojną. „Spotkania z zabytkami”. 1991. nr 3(55)/1991. s. 14–15. 

Linki zewnętrzne