Śluby ułańskie – polski film komediowy z 1934 w reżyserii Mieczysława Krawicza, będący adaptacją noweli Kazimierza Andrzeja Czyżowskiego o tym samym tytule.
Fabuła
W kasynie oficerskim ma miejsce uroczysta kolacja na cześć płk. Gończy (Franciszek Brodniewicz), który został mianowany dowódcą pułku ułanów. Bierze w niej udział kadra dowódcza. Uczestnicy kolacji ślubują wieczny stan kawalerski. Wieczorem, przyjaciel Gończy, major Załęski (Witold Conti), czytając prowadzony przez siebie pamiętnik, wraca wspomnieniami do dawnych czasów, kiedy w 1914 r. w wieku lat szesnastu, wstępuje do Legionów i wyrusza na wojnę. Po wielu perypetiach, oddział kawalerzystów pod dowództwem Gończy, pieszo i z siodłami na plecach dociera do majątku we wsi Pleszczowice. Tam gościnnie przyjmuje ich właściciel majątku Stanisław Pleszczyński (Aleksander Żabczyński) i jego żona Maria (Maria Modzelewska). Gospodarz wyraża zgodę na zarekwirowanie koni i dołącza do ułanów, zostawiając w domu Marię, w której zakochał się Gończa i małą Krzysię, siostrzenicę dziedzica. Wachmistrz Pleszczyński ginie na wojnie. Po kilkunastu latach od zakończenia wojny pułk, w którym służą Gończa i Załęski, wyrusza na manewry w okolicy wsi Pleszczowice.
Majątek Pleszczowice zagrał w filmie dwór rodziny Dłużewskich w Dłużewie[1].
Obsada
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Tadeusz Jaroszewski. Dwór przed pierwszą wojną. „Spotkania z zabytkami”. 1991. nr 3(55)/1991. s. 14–15.
Linki zewnętrzne
Lata 20. |
|
---|
Lata 30. |
|
---|
Lata 40. |
|
---|