Terra Nova-ekspedisjonen til Robert Falcon Scott (1910-1913) bestod av fleire grupper. Ein av dei, den nordlege gruppa, var leia av Victor Campbell, og vart ikkje med Scott til det indre av kontinentet, men overvintra ved Cape Adare. I 1912 byrja denne gruppa på seks mann i alt den lange reisa heimover og sette av stad mot Cape Evans (via Hut Point). Dei vart derimot verande att ved Evans Coves med sledeprovisjonar for seks veker for å fullføre det geologiske arbeidet dei var meint å gjere. Då arbeidet var utført hadde dei att rasjonar for kring fire veker, sidan dei ikkje rekna med at skipet ville ha noko problem med å hente dei seinare i februar. Men «Terra Nova» nådde ikkje fram på grunn av tung pakkis.[1] Då dei ikkje fekk kontakt med skipet vart denne nordlege arbeidsgruppa tvungen til å overvintra i Antarktisk nok ein vinter. Dei grov ut ei 4 meter lang og 3 meter brei snøhole i isen på ei øy kalla «Inexpressible Island» der dei overvintra under særs harde vilkår. For å overleve jakta dei nokre få sel og pingvinar.
Tang og tare på Inexpressible Island.
Den nordlege gruppa hadde lagt eit forsyningsdepot ved Hells Gate-morenen på Inexpressible Island i tilfelle «Terra Nova» ikkje skulle klare å nå fram til dei. Depotet bestod hovudsakleg av forsyningar og utstyr laste på ein slede. Sjølv om dei hadde dette depotet vart vinteren i isgrotta og ei delvis steinhytte særs dårleg. Mennene leid av frostskadar, svolt, dysenteri og dei avskyelege vindane på øya. Skipslegen George Murray Levick sa:[2]
«
«Vegen til helvete kan vere lagt med gode intensjonar, men det er meir truleg at helvete sjølv er lagt i same stil som Inexpressible Island.»
»
Mennene starta på heimreisa mot Hut Point den 30. september 1912, kring 350 km ned kysten, der dei mellom anna kryssa Drygalski-bretunga. Browning var særs sjuk og Dickason nesten invalidisert av dysenteri. Dei nådde fram til Hut Point den 5. november.[3]
