Op de EK Shorttrack in Sheffield, Engeland eindigde Ter Mors op de 3000 meter relay als derde. Dat jaar werd ze op het NK ook derde in het klassement. In 2008 en 2009 werd ze tweede achter Liesbeth Mau Asam en Annita van Doorn. Op de Olympische Spelen in Vancouver eindigde Ter Mors als vierde op de aflossing met het damesshorttrackteam, samen met ploeggenotes Mau Asam, Van Doorn, Sanne van Kerkhof en Maaike Vos.
2010/2011
Het seizoen 2010-2011 was voor Ter Mors met de aflossingsploeg zeer succesvol. Tijdens de Europese kampioenschappen in eigen land (Thialf, Heerenveen) verzekerde de Nederlandse ploeg (Annita van Doorn, Sanne van Kerkhof, Yara van Kerkhof en Ter Mors) zich van de Europese titel, het eerste goud in de historie voor Nederland bij een EK. Bij de wereldkampioenschappen in Sheffield stuntte de ploeg met zilver, achter China. Eerder dat seizoen won de ploeg bij wereldbekerwedstrijden in Changchun, China, brons op de aflossing. Dat was voor de Nederland de eerste medaille in acht jaar in de wereldbeker. Ook werd Ter Mors in februari 2011 voor het eerst in haar carrière Nederlands kampioen.[1]
2011/2012
In het seizoen 2011-2012 eindigde Ter Mors achter Arianna Fontana, die haar vierde titel opeiste, als tweede bij de Europese kampioenschappen. Ze won de 1000 meter en eindigde op de 1500 meter als tweede. Ter Mors prolongeerde met de Nederlandse ploeg (Annita van Doorn, Sanne van Kerkhof, Yara van Kerkhof) de Europese titel op de aflossing. Een week later was er bij de wereldbeker in Moskou brons voor het team. Ter Mors maakte dit seizoen een uitstapje naar het langebaanschaatsen. Op 8 oktober 2011 wist ze zich met 4.15,76 onder de gestelde limiettijd (4.18,20) te rijden en dwong daarmee directe kwalificatie voor het NK Afstanden 2012 af.[2] Hier werd ze achtste met opnieuw een persoonlijk record: 4.13,75. Tijdens de KNSB Schaatsweek reed ze naar een vijfde tijd met een persoonlijk record, net niet genoeg voor deelname aan de tweede wereldbekerserie.[3] Bij het NK Afstanden 2013 lukte dat wel. Voor het eerst behaalde een shorttrackster een medaille op het nationale kampioenschap: een derde tijd op de 3000 meter in opnieuw een persoonlijk record: 4.06,99. In 2011 werden Ter Mors en haar ploeggenotes beloond met de Peter van der Velde-bokaal voor de Europese titel en het zilver bij de WK op de aflossing. Bovendien werden ze door die prestaties genomineerd voor de titel sportploeg van het jaar.
2012/2013
Op 30 december 2012 werd Ter Mors in het bijzijn van haar vader Nederlands Kampioene Allround op de langebaan, voor Ireen Wüst en Diane Valkenburg. Met de tijden die ze tijdens dit toernooi reed kwam ze binnen op plaats 32 op de Adelskalender. In mei 2013 overleed haar vader, wat meespeelde in haar voorbereiding op het olympische seizoen.[4] Haar eerste wereldbekerwedstrijden in het olympische seizoen reed ze in december in Berlijn. Daar reed ze in de B-groep de 1500 (in een baanrecord) en 3000 meter beide keren de snelste tijd van de dag, waarmee ze liet zien in goede vorm te verkeren voor het KNSB Kwalificatietoernooi. Hier plaatste ze zich op de 1500 meter als derde, wat haar laatste kans was na het mislopen van de 1000 en 3000 meter.[5]
Op 30 oktober 2015 maakte Ter Mors haar comeback op de IJsbaan Twente waar ze zich op beide sprintafstanden (500 en 1000 meter) via de KNSB Cup voor de eerste wereldbekerwedstrijden wist te kwalificeren.
Op 12 februari 2016 veroverde Ter Mors de gouden medaille op de 1000 meter en op 14 februari 2016 veroverde zij ook de gouden medaille op de 1500 meter van het WK afstanden in Kolomna. Op 13 maart 2016 reed Ter Mors op de 1000 meter tijdens de wereldbekerfinale in Thialf de derde Thialftijd ooit: 1.14,44.
2017/2018
Ter Mors (2020)
Op de Olympische Winterspelen 2018 in Pyeongchang, Zuid-Korea won Ter Mors de gouden medaille op de 1000 meter in een nieuw olympisch en baanrecord (1.13,56). Naast deze medaille in het langebaanschaatsen hoopte Ter Mors op een medaille in het shorttrack. Individueel werd ze vijfde in de finale op de 1500 m en als onderdeel van de Nederlandse aflossingsploeg reed ze door een foute wissel in de kwalificatie de B-finale.[6] Deze werd in een nieuw olympisch en wereldrecord gewonnen en nadat er in de A-finale twee penalty's werden uitgedeeld, won ze alsnog de bronzen medaille op de 3000 meter aflossing. Hiermee werd Ter Mors de eerste vrouwelijke atleet die twee medailles in verschillende sporten won tijdens één editie van de Winterspelen.
2019-2022
Op 23 januari 2022 stopte ze per direct met haar professionele schaatscarrière nadat ze zich niet wist te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Beijing.[7]
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
