Jean Robert nam in de vijftiger jaren als kunstenaar de geboortenaam, Ipoustéguy, van zijn moeder aan en heette sindsdien Jean-Robert Ipoustéguy.[1]
Hij groeide op in het departement Meuse en verhuisde in 1938 naar Parijs. Hij volgde een cursus schilderen en tekenen bij Robert Lesbounit aan de avondschool. Omdat hij geen verdere, academische opleiding volgde was hij als kunstenaar een autodidact en bleef lang onopgemerkt.
Na de Tweede Wereldoorlog wijdde Ipoustéguy zich aan de schilderkunst en ontwierp glas in loodramen. In de jaren 1947 en 1948 droeg hij bij aan de decoratie van de Saint-Jacques le Majeur in Montrouge met twee frescos. Na zijn verhuizing in 1949 naar Choisy-le-Roi schiep hij bijna uitsluitend en vanaf 1953 alleen nog beeldhouwwerk. Zijn stijl was aanvankelijk abstract, maar veranderde in een meer figuratieve stijl, die werd beïnvloed door het surrealisme. Als beeldhouwer werd hij, dankzij een van de stichters der Salon de Mai, Henri-Georges Adam, uitgenodigd voor deze belangrijke kunstexpositie. In 1962 exposeerde hij voor het eerst in Galerie Claude-Bernard in Parijs. Hij werd uitgenodigd deel te nemen aan documenta III (1964) en 6 (1977) in het DuitseKassel. Ook in 1964 vertegenwoordigde hij Frankrijk op de Biënnale van Venetië en hij was een der prijswinnaars. In 1984 werd Ipoustéguy benoemd tot Chevalier de la Légion d'Honneur.
Jean-Robert Ipoustéguy keerde in 2004 terug naar zijn geboortestad Dun-sur-Meuse. Hij stierf en 2006 en werd begraven op de Cimetière Montparnasse in Parijs.
Werken (selectie)
L'Homme (1963) , Skulpturenpark MDC in Berlijn-Buch
Homme forçant l'unité (1971), Institut Paul Langevin et Max von Laue in Grenoble
.png)
