Barkmann diende als soldaat bij de SS en werd toegewezen aan SS-Standarte Germania. Dit regiment werd gestationeerd in Oost-Pruisen in afwachting van de oorlog met Polen. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog op 1 september 1939 nam Barkmann deel aan de invasie van Polen en diende hij als mitrailleurschutter bij het 9./III.Battalion.
Hij werd bevorderd tot SS-Rottenführer (korporaal) en ontving tevens het infanterie-aanvalsinsigne. Hij raakte gewond in Polen en werd onderscheiden met het gewondeninsigne 1939 in het zwart.
Van Charkov naar Koersk
Barkmann werd op verzoek overgeplaatst naar de nieuwe pantsereenheid van de Waffen-SS. In de winter van 1942/43 werd hij teruggestuurd naar het Oostfront en ingedeeld bij de 2e compagnie van het I./SS-Panzer-Regiment Das Reich. Bij aankomst aan het front werd Barkmann ingezet als schutter op de Panzerkampfwagen III ausf J/1 van SS-Rottenführer Alfred Hargesheimer.
Nadat het offensief mislukt was, werd de divisie verplaatst naar het gebied rond de rivier de Mius, waar de divisie samen met de 3. SS-Panzergrenadier-Division Totenkopf deelnam aan defensieve gevechten. In augustus werd Barkmann overgeplaatst naar de 4e compagnie, die uitgerust was met de nieuwe Panther D's. Als commandant binnen het 4./I./2.SS-Panzer-Regiment Das Reich was Barkmann verantwoordelijk voor de vernietiging van veel vijandelijke tanks. Ten tijde van deze operaties werd hij onderscheiden met beide klassen van het IJzeren Kruis 1939.
In maart 1945 was Barkmann nabij Stuhlweißenburg. Daar vernietigde hij vier T-34's van het Sovjetleger. Op dat moment was Das Reich uitgeput door de onafgebroken gevechten en het gebrek aan vervangende tanks. Barkmanns eenheid beschikte over slechts negen volledig operationele voertuigen, waarvan er al snel drie door Russische Josef Stalin-tanks werden uitgeschakeld.
In april 1945 nam Barkmann deel aan gevechten ten zuiden van Wenen. Daar werd zijn Panther per ongeluk door eigen vuur geraakt en raakte hij gewond, net zoals de meeste van zijn bemanningsleden. Het lukte Barkmann de Britse gevechtszone te bereiken, waar hij krijgsgevangene werd gemaakt.
Na de oorlog
Na de oorlog vestigde Barkmann zich in Kisdorf, waar hij werkte als brandweercommandant. Tevens is hij burgemeester geweest van de stad.
(de) Alman, Karl. Panzer vor - Die dramtische Geschichte der deutschen Panzerwaffe und ihre tapferen Soldaten. Würzburg, Germany: Flechsig Verlag. 2008, ISBN 978-3-88189-638-2.
(de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Germany: Podzun-Pallas. 2000, ISBN 978-3-7909-0284-6.
(de) Scherzer, Veit (2005). Ritterkreuzträger 1939-1945. Scherzers Militaire-Verlag, Ranis/Jena, pp. 180. ISBN 3-938845-007. Geraadpleegd op 7 mei 2019.
(de) Krätschmer, Ernst-Günther (2012). Die Ritterkreuzträger der Waffen-SS (PDF). Pour le Mérite-Verlag, p. 653. ISBN 9783942145145.
.svg){kind=small}
