Charles Émile Blanchard (Parijs, 6 maart 1819 – aldaar, 11 februari 1900) was een Frans entomoloog en ichtyoloog.

De vader van Émile Blanchard was een kunstenaar en hield zich bezig met natuurgeschiedenis. Toen Émile 14 jaar was, nam Jean Victoire Audouin hem mee naar het Muséum national d'histoire naturelle in Parijs.

In 1838 werd Blanchard preparateur aan dit instituut. In 1841 werd hij er assistent-natuuronderzoeker. Hij vergezelde Henri Milne-Edwards en Jean Louis Armand de Quatrefages de Breau op hun expeditie naar Sicilië met de Santa Rosalia voor onderzoek over mariene biologie.^[1] In 1845 publiceerde hij zijn Histoire des insectes over de geschiedenis, gewoonten en instincten van insecten. In 1854 publiceerde hij zijn Zoologie agricole met illustraties door zijn vader, dat de schadelijke dieren beschreef met de schade die zij aan de gewassen aanrichten.

Vanaf 1852 publiceerde hij een anatomische atlas van de gewervelden. Hij hoopte daarmee de leerstoel vissen en reptielen van de overleden Auguste Duméril te krijgen, maar het museum koos Léon Vaillant.^[2] In 1862 kreeg hij de leerstoel kreeftachtigen, spinachtigen en insecten. In 1862 werd hij lid van de Académie des Sciences.

Na 1860 ging zijn zicht achteruit. In 1870 publiceerde hij les Animaux disparus depuis les âges historiques over soorten die door overbejaging uitgeroeid waren.^[3] In 1880 publiceerde hij Les poissons des eaux douces de la France over zoetwatervissen in Frankrijk. In 1890 was hij blind.

Wikispecies heeft een pagina over Émile Blanchard.