PROFILPELAJAR.COM

Carl Reinecke
	Carl Reinecke in 1890
Algemene informatie
Volledige naam	Carl Heinrich Carsten Reinecke
Geboren	23 juni 1824
Geboorteplaats	Hamburg-Altona
Overleden	10 maart 1910
Overlijdensplaats	Leipzig
Land	Duitsland
Werk
Genre(s)	Klassiek
Beroep	componist, muziekpedagoog, dirigent, pianist
Instrument(en)	piano
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
	Handtekening
Portaal	Muziek

Carl Heinrich Carsten Reinecke (Altona, 23 juni 1824 - Leipzig, 10 maart 1910) was een Duits componist, dirigent en pianist.

Levensloop

Zijn geboorteplaats Altona maakte destijds deel uit van Denemarken. Hij was de zoon van de muziekleraar Johann Peter Rudolph Reinecke. Carl begon met componeren toen hij zeven jaar oud was. Vijf jaar later was zijn eerste optreden als pianist.

Reineckes eerste tournee in 1843 leidde tot zijn aanstelling als pianist aan het hof van Christiaan VIII in Kopenhagen (1846-48). Hij schreef vier concerten voor zijn instrument en vele cadensen voor concerten van andere componisten (deels gepubliceerd als opus 87). Hij schreef verder concerten voor viool, cello, harp en fluit.

In 1851 werd hij docent aan het Conservatorium van Keulen. Daarna werd hij benoemd tot muzikaal leider in Barmen en tot muzikaal leider en dirigent van de Singakademie in Breslau.

In 1860 werd Reinecke benoemd tot dirigent van het Gewandhausorchester in Leipzig en docent compositie en piano aan het conservatorium van Leipzig. Hij leidde het orkest tot 1895. Hij dirigeerde er onder andere de première van de definitieve zevendelige versie van Ein deutsches Requiem van Johannes Brahms in 1869.

In 1865 speelde het Gewandhaus-kwartet de première van zijn pianokwintet en in 1892 zijn strijkkwartet in D-majeur.^[1]

Honderd jaar na zijn dood zijn de bekendste composities van Reinecke wellicht die voor fluit: de fluitsonate Undine, zijn fluitconcert en de Ballade voor fluit en orkest. Hij was echter een van de invloedrijkste en meest veelzijdige musici van zijn tijd. Hij was meer dan 35 jaar docent. Tot zijn leerlingen behoorden onder anderen Edvard Grieg, Basil Harwood, Christian Sinding, Leoš Janáček, Isaac Albéniz, Jan Blockx, Emil Nikolaus von Rezniček, Johan Svendsen, Richard Franck, Felix Weingartner, Max Bruch, Cornelis Dopper, Mikalojus Konstantinas Čiurlionis en Leander Schlegel.

Na zijn pensioen besteedde hij al zijn tijd aan het componeren. Hij schreef meer dan driehonderd gepubliceerde werken, waaronder een aantal opera's (die geen van alle meer worden uitgevoerd). Reinecke stierf toen hij 85 was in Leipzig.

Enkele werken

Opera

König Manfred, komische opera, 1867
Ein Abenteuer Händels, operette, 1874
Auf hohen Befehl, komische opera, 1886
Der Gouverneur von Tours, komische opera, 1891

Orkestwerken

symfonie nr. 1 in A-majeur, opus 79, 1858
symfonie nr. 2 in c-mineur, Hakon Jarl, opus 134, 1874
symfonie nr. 3 in g-mineur, opus 227 (ca. 1895)
celloconcert in d-mineur, opus 82, 1864
vioolconcert in g-mineur, opus 141, 1876
harpconcert in e-mineur, opus 182, 1884
fluitconcert in D-majeur, opus 283
Ballade voor fluit en orkest, opus 288
pianoconcert nr. 1 in fis-mineur, opus 72, 1860
pianoconcert nr. 2 in e-mineur, opus 120, 1872
pianoconcert nr. 3 in C-majeur, opus 144, 1877
pianoconcert nr. 4 in b-mineur, opus 254, 1900
strijkerserenade in g-mineur, opus 242, ca. 1898

Kamermuziek

pianokwartet in Es, opus 34, 1844
pianokwartet "in lichte stijl", opus 272, 1904
pianokwintet in A, opus 83, 1866
pianotrio opus 230
drie lichte pianotrio's opus 159a
vijf strijkkwartetten (opus 16 in Es, 1843; opus 30 in F, 1851; opus 132 in C, 1874; opus 211 in D-majeur, 1890; en opus 287)
trio voor piano, hobo en hoorn in a-mineur, opus 188, 1886
trio voor piano, klarinet en altviool in A, opus 264
trio voor piano, klarinet en hoorn in Bes, opus 274, 1905
blaasoctet in Bes, opus 216, 1892
sextet voor fluit, hobo, klarinet, 2 hoorns en fagot in Bes, opus 271
orgelsonate opus 284
pianosonate voor de linkerhand opus 179, 1884
strijktrio in c-mineur opus 249
fluitsonate Undine opus 167, 1882
vioolsonate
drie cellosonates (in a-mineur opus 42 1847-8; D-majeur opus 89, 1866; en G-majeur opus 238)
drie fantasiestukken voor altviool en piano opus 43