Sinds de jaren 60 is hij politiek actief bij linkse politieke partijen. Hij hield zich onder andere bezig met de dekolonisatie van Algerije en formuleerde een postmarxistische maatschappijkritiek. Zijn essay l'hypothèse communiste uit 2009 was de aanleiding voor drie internationale conferenties over de relevantie van communisme in het heden en in de toekomst, onder de titel The Idea of Communism, georganiseerd door onder andere Slavoj Žižek.[1][2][3] Een bekende leerling van hem is Quentin Meillassoux.
Badiou ontwikkelde zich in Frankrijk tot spraakmakend criticus van het postmodernisme, de filosofische stroming die iedere waarheidsaanspraak als relatief afwijst. Hij bestrijdt tevens de nadruk die er in integratiedebatten, ook door filosofen, wordt gelegd op het onoverkomelijke verschil tussen groepen van verschillende etnische herkomst en op de idee van een nationale identiteit. Dit leidde in het weekblad Le Nouvel Observateur vlak voor kerstmis 2009 tot een twistgesprek met de filosoof Alain Finkielkraut, waarin Badiou stelde dat de idee van een nationale identiteit in essentie een reactionair concept betreft. Alain Finkielkraut, gerenommeerd criticus van de multiculturele samenleving, verwierp Badious kritiek als een ontkenning van zijn eigen wortels. Badiou, zelf atheïst, beschouwt de apostel Paulus als de grondvester van het universalistische denken. Hij schreef een boek over Paulus, Saint Paul. La fondation de l'universalisme (1997). Aan het slot van dit boek stelt Badiou dat het universele niet de ontkenning inhoudt van het particuliere: "Het gaat erom een non-conformisme te ondersteunen in verhouding tot wat ons steeds conformeert. Het denken wordt op de proef gesteld en enkel door het universele - in een ononderbroken arbeid, een inventief traject - van die beproeving bevrijd."[4]
Bibliografie
1969 - Le Concept de modèle
1982 - Théorie du sujet
1985 - Peut-on penser la politique?
1988 - L'Être et l'Événement
1989 - Manifeste pour la philosophie
1990 - Le Nombre et les Nombres
1992 - Conditions
1993 - L'Éthique, essai sur la conscience du mal (De ethiek. Essay over het bewustzijn van het Kwaad, vert. Rokus Hofstede, Uitgeverij IJzer, 2005)
1997 - Deleuze: la clameur de l'être (Deleuze : het geroep van het zijn, vert. Leon Otto de Vries, Kapellen/Kampen 2006)
1997 - Saint Paul. La fondation de l'universalisme (Paulus. De fundering van het universalisme, vert. Dominiek Hoens & Jan De Wit, Uitgeverij Ten Have, 2008)
2009 - Éloge de l'amour (Ode aan de liefde, vert. Ype de Boer & Robert Vinkesteijn, Amsterdam: Parrèsia, 2016)
2010 - Le Fini et l'Infini
2011 - Circonstances 6: Le Réveil de l'Histoire (politiek essay)
2011 - La Relation énigmatique entre politique et philosophie
2012 - Circonstances 7: Sarkozy: pire que prévu, les autres : prévoir le pire (politiek essay)
2016 - La vraie vie : appel à la corruption de la jeunesse (Het ware leven. Of waarom de jeugd gecorrumpeerd moet worden, vert. Piet Joostens. Uitgeverij Polis, Antwerpen, 2019, ISBN 9789463103800)
Literatuur
Richard de Brabander, 'Alain Badiou', in: Bram Ieven et al. (red.), De nieuwe Franse filosofie : denkers en thema's voor de 21e eeuw, Amsterdam 2011, p. 59-73
Joost de Bloois en Ernst van den Hemel (red.), Alain Badiou. Inesthetiek: filosofie, kunst, politiek, 2012
↑(en) On the Idea of Communism. Birkbeck - Universiteit van Londen (maart 2009). Gearchiveerd op 21 oktober 2016. “This conference took place on 13th - 15 March 2009 in the Logan Hall, Institute of Education, University of London.”
