Plures formae constitutiones ad describenda symptomata syndromasque excogitatae sunt. Omnes formae ab iis ipsis temporibus ductae sunt, qui illarum fines, quantitates qualitatesque formaverunt.
In Illuminatione philosophus et mathematicus Francicus Renatus Cartesius in scripturis suis Principia philosophiae et praecipue Les Passions de l’âme (Passiones animae) de passionibus, aestu et luce in anima humana scripsit.
Functio et animi motusvoluntate, amore, odio, maestitia, laetitia et cupidine iubentur. Argumentum ratio est, non religio vel superstitio.
Circiter ab anno 1878, Ioannes Martinus Charcot studia psychopathologica sua de hysteria occepit. Anno 1901Sigismundus Freud, discipulus Ioanni Martini Charcot, opus suum "De psychopathologia vitae cotidianae" (Zur Psychopathologie des Alltagslebens) divulgabat. Hic, Freud de inconscienta iudicat eam se monstrare per errores, per verba dicta, lecta, scriptave falsa et oblita.
Ea inconscienta finis et centrum intellectivum psychopathologiae eius est. Numerus symptomatum minor est.
Carolus Theodorus Jaspers, a positivismo sectarum, nosologia, et phaenomenologiae anno 1913 motus, librum definitivumAllgemeine Psychopathologie (psychopathologia generale) inscriptum composuit. In capitulo primo Jaspers finem psychopathologiae nominat:
"Inter haec sita finis [medici psychiatrici et psychopathologici], ut homini numquam unico in totaliter verbis psychologicis solvere possit."
Huius libri argumentum conscienta, non inconscienta, est. Numerus symptomatum magnus est. Propositum igitur est probatio psychopathologica, nosologia symptomatum.
Hic propositum est classificatio morbis sive morborum. Numerus morborum magnus est tanquam numerus symptomatum magnus, sed tamen minor quam olim.
De symptomatibus et syndromis (status psychopathologicus)
Symptomata (signa morborum) et syndromae (complexus signarum morborum) psychopathologica formant instrumentarium diagnosis psychiatricaepsychologicaeque. Summa horum in statum psychopathologicum componitur. In hunc modum status psychopathologicus inter sermonem (explorationem) et diagnosem positus est.
Haec maiore ex parte de explicationibus ex neuropsychologia cibum accipit. Functiones memoriae exempli gratia sunt: memoria sensorica (brevior), memoria operarum sicut memoria (longior) declarationium et procedurarum.
Interruptiones directionis
Hominem se in circumiacientia perpetuo accomodare necesse est. Ipse temporum, locorum, contextus sui et etiam ipsius notitiam requirit, itaque dividi possunt:
Cogitatio est summa processuum consciorum qui continue simulque in cerebro geruntur. Solum operes istorum processuum conscii, opera ipsae non consciae sunt[2]. IIdem processuus de modo dicendi, audiendi, sentiendi et ceteri possunt. Interruptiones ad varia quantitates variabiles mechanographiae cerebralis[3] referuntur.
Sic cogitatio hominis esse possit:
leniter
bene sive male articulatim
strictim
paralogice
complicate
obscure
perplexim
praecisio cogitationis - repente fluxus cogitationum videtur interruptus; partim res postea alibi contineantur, partim locutor ipse interruptionem hanc cognoscat
Quamvis multa varietas motuum proveniat, qui quaeque probatio psychopathologia describat, at tamen quasdam angustias necesse est. Equidem reductio motuum animi in motibus basalibus, ut Paulus Ekman[4] fert, neque est sufficiens, quia probatio psychopathologia opus discussoris maneat.
In cerebro stimulis externis (per exemplum auditus, visus) internisque quibusvis introitus et cursus (coniunctio cum stato praesento) cum
computatione[5]
(eventus),
partes duae[6] saltem,
sunt.
Illusio — perceptio mutata vivaque stimulo (externo) causa, imprimis optico
Alucinatio — perceptio viva sed imaginaria, sine stimulo (externo)
Alucinationes visuales
Alucinationes acusticae
Alucinationes tactiles
Alucinationes corporis sive alucinationes zoenaestheticae; dicens exempli gratia: "Radii trans corpus meum currunt."
Alucinationes olfactoriae; dicens exempli gratia: "Ubiubi gasium odoror."
Notae
↑Scharfetter, Christian (2002). Allgemeine Psychopathologie (Psychopathologia generale). Thiema, Stuttgart. ISBN 3135315053(Theodisce)
↑M. W. Eysenck, M. T. Keane: Cognitive Psychology. Psychology Press, Hove (UK), 4. Aufl. 2000, ISBN 0-86377-551-9, S. 394. (Anglice)
↑Barbas H. et Rempel-Clower N (1997). Cortical structure predicts the pattern of corticocortical connections. Cereb. Cortex 7: 635-46. (Anglice)
↑Ekman, Paul (1999), "Basic Emotions", in Dalgleish, T; Power, M, Handbook of Cognition and Emotion, Sussex, UK: John Wiley & Sons
↑Redisch, A. David (2013). The Mind within the Brain: How We Make Decisions and How those Decisions Go Wrong. Oxford University Press, ISBN 0199891885
↑Bernstein, Douglas A. (2010). Essentials of Psychology, Cengage Learning, paginae 123–124, ISBN 978-0-495-90693-3
Bibliographia
Braconnier, Alain (2006). Introduction à la psychopathologie. Éditions Masson, Issy les Moulineaux, ISBN 978-2294015014. (Francogallice)
Colombo, Giovanni (2001). Manuale di Psicopatologia Generale (Enchiridion psychopathologiae generalis). Padova, CLEUP. ISBN 88-7178-490-1. (Italice)
Falabella, Mariangela (2005). ABC della psicopatologia. Esplorazione, individuazione e cura dei disturbi mentali. Magi Edizioni; 2 edizione. ISBN 978-8888232362. (Italice)
Jaspers, Carolus Theodorus (2013). Allgemeine Psychopathologie (Psychopathologia generale), Springer, Berlin/Heidelberg, ISBN 978-3-642-49410-9. (Theodisce)
Maddux, James E. et Winstead, Barbara A. (2015). Psychopathology: Foundations for a Contemporary Understanding. Ed. 4a. Routledge. (Anglice)