Hoc vocabulum a Graeca παροικία, 'vicinia' deducitur, sed deinde cum parocho 'provisor' coniunctum est. Primum in ecclesia mediaevaliparochia ditionem episcopi, sive dioecesim, significabat.[1]
Can. 515 — § 1. Paroecia est certa communitas christifidelium in Ecclesia particulari stabiliter constituta, cuius cura pastoralis, sub auctoritate Episcopi dioecesani, committitur parocho, qua proprio eiusdem pastori.
§ 2. Paroecias erigere, supprimere aut eas innovare unius est Episcopi dioecesani, qui paroecias ne erigat aut supprimat, neve eas notabiliter innovet, nisi audito consilio presbyterali.