Ius iurandum[1] est confirmatio verborum per actum iurandi. Ad veritatem profitendam obligat aut ad perferendas poenas aliter facientibus. (exempli gratia in sacramentis dicendis). Nonnumquam etiam devovatio sui ipsi nuncupatur quod saepe iura iuranda religiosa a numine quodam custodiri mendaciaque mendacosque ab eo ulcisci putantur. Iam apud Graecos, Romanos et Gallos necnon in Sinis populisque indigenibus in usu erant. Hippocratis ius iurandum longe est notissimum exemplum eius.