Os zoelas[1] eran unha antiga tribo celta de Gallaecia, un pobo ástur que viviu no norte do actual Portugal, na rexión de Tras os Montes, e na fronteira con Zamora, configurando un dos populi de maior extensión territorial coñecidos da Península Ibérica.[2] O seu territorio sitúase entre as montañas de Serra da Nogueira e as montañas de Mogadouro.[3] A súa principal cidade chamábase Curunda, nome que se repite na onomástica da provincia de Zamora, en Villalazán, Curundae Balaesi.[4]
Os zoelas tamén son mencionados en altares atopares en Braganza, concretamente no castro de Avelãs. Este pobo deixou estelas funerarias decoradas con símbolos circulares, simbolizando o sol e con deseños animais como o porco e o cervo. Os zoelas son de orixe descoñecida. Moitos autores considéranos unha das etnias máis antigas da Península Ibérica.
O liño cultivado polos zoelas, foi nomeado por Plinio e chegou a ter sona en Roma.
Táboa de Astorga
Táboa dos zoelas ou Táboa de Astorga é un texto xurídico realizado sobre unha placa de bronce (32x24 cm) de forma cuadrangular e coroada por un frontón triangular en cuxo interior aparece a data consular. Atópase no Staatliche Museen de Berlín.
No Museo de Berlín consérvase a chamada Táboa de Astorga ou Táboa dos zoelas. A táboa recolle un pacto de hospitalidade de data non precisada e as súas posteriores renovacións nos anos 27 e 152 entre dous grupos tribais dos zoelas, os desoncos e os tridiavos.
