Sexto Xulio Severo (en latín Gneus Minicius Faustinus Sextus Julius Severus), foi un reputado militar e político romano do século II, que desenvolveu a súa carreira política baixo os imperios de Traxano e Hadriano.
Historia
Sexto Xulio Severo foi nomeado cónsul sufecto entre outubro e decembro de 127, tras o cal concedéuselle o cargo de gobernador de Moesia Inferior. Cara ao ano 131, durante o principado de Hadriano, foi designado gobernador de Britania.
No ano 132 estalou en Xudea a Rebelión de Bar Kokhba. A violenta sublevación tomou a Roma por sorpresa. Simón bar Kokhba sumou ás súas filas a xudeus oriúndos de todo o imperio, obtivo rápidas vitorias, proclamouse Nasi ('príncipe') e mandou a acuñar moedas conmemorativas coa lenda: «Ano da redención de Israel».
Hadriano, que se atopaba en Siria, ante a situación e temendo que os disturbios se estendesen a outros sitios do imperio, decidiu enviar aos seus mellores xerais para reprimila e Severo foi o elixido.
Leste reuniu un forte exército, superior mesmo ao comandado por Perico sesenta anos antes. Dado o elevado número dos seus opoñentes e a desesperación que os movía, a estratexia de Severo apuntou a evitar unha batalla campal, preferindo illar e eliminar pequenos grupos e as poboacións en que podían achar soporte.
No verán do ano 135 os sobreviventes retiráronse á fortaleza de Betar (ou Bether), que foi asediada e tomada o 9 de agosto do 135. As perdas romanas foron moi grandes, incluída a Lexión XXII Deiotariana.[a] Porén a destrución en Xudea foi inconmensurable. Segundo Dión Casio morreron 580 000 xudeus, incluíndo as vítimas civís, e 50 cidades e 985 aldeas foron arrasadas. Os sobreviventes dispersáronse por todo o mundo e Xerusalén foi arrasada. No seu lugar levantouse unha poboación greco-romana, Aelia Capitolina.
Controlada a rebelión, Severo foi enviado a Bitinia, a cal, en termos de Dión Casio:
Non necesitaba de forza armada, senón dun gobernador e líder que fora xusto, prudente e un home de rango. Severo posuía todas esas cualidades. E el soubo administrar tanto os seus asuntos privados como os públicos de tal xeito que incluso hoxe é recordado.
Notas
- ↑ Foron tan grandes que o informe de Hadriano ao Senado Romano non incluía o habitual saúdo «Eu e as lexións estamos ben»
Véxase tamén
Bibliografía
- Anthony Richard Birley, The Roman government of Britain, Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-925237-8
- William Horbury, Louis Finkelstein, W. D. Davies, John Sturdy, The Cambridge History of Judaism: Volume 3, The Early Roman Period, Cambridge University Press, 1999, ISBN 0-521-77248-6, 9780521772488
- Casio, Dión (2004). Historia Romana. Madrid: Gredos. ISBN 978-84-249-2727-1.
Outros artigos
