A República dos Consellos de Baviera ou República Soviética de Baviera (en alemán: Bayrische Räterepublik, tamén chamada Münchner Räterepublik), ou ás veces recordada como o "Consello de Baviera" ou "Soviet de Baviera", foi unha breve administración revolucionaria que consistía nunha serie de consellos obreiros, campesiños e soldados federados e un gobernocoordinador que foi formada no estado alemán de Baviera entre finais de 1918 e principios de 1919, durante os primeiros días da República de Weimar, trala derrota do país na primeira guerra mundial. Trátase da segunda fase da Revolución de Novembro, que provocou a caída de todos os monarcas de Alemaña o ano anterior.
En abril de 1919 tivo lugar o intento de transformar a República de Baviera, proclamada en novembro de 1918, nunha administración socialista, baixo a forma dunha "democracia de consellos" ao estilo soviético, logo do asasinato do presidente Kurt Eisner, ocorrido a mans dun ultranacionalista de dereitas o 21 de febreiro de 1919. Durará desde o 7 de abril ao 3 de maio de 1919.
Historia
Marienplatz de Múnic: tropas do Reichswehr desfilando o 4 de maio de 1919 ao día seguinte de disolver a "República Soviética de Baviera".
Máis tarde, nas posteriores eleccións de xaneiro de 1919, o USPD obtivo unha votación bastante menor á esperada, en tanto o partido agora competía con grupos comunistas e anarquistas pola influencia entre as masas, mentres que os núcleos dereitistas de Baviera (católicos e antigos monárquicos) seguían activos. Ante iso, Kurt Eisner planeou renunciar ao seu cargo pero o 21 de febreiro de 1919 morreu asasinado en Múnic por un mozo oficial de extrema dereita. A morte de Eisner disparou a tensión política en Baviera e así un grupo de xefes máis radicais do USPD estableceu o luns 6 de abril de 1919, a "República Soviética de Baviera", formalmente proclamada en Múnic e presidida por Ernst Toller.
Inicialmente, a "República Soviética" foi sostida por membros das faccións máis próximas ao anarquismo do USPD. Destacou a participación do anarquista Gustav Landauer como ministro de cultura xunto ao economista liberal Silvio Gesell como ministro de economía e outros socialistas libertarios como o poeta e dramaturgo Erich Mühsam, Ernst Toller e Ret Marut (o novelista Bruno Traven), os cales deron ao Soviet unha forte dirección anarquista.
Tras apenas seis días, advertiuse que Toller e a súa facción do USPD carecía de forza entre as masas para soster o seu réxime, polo cal os líderes comunistas de Baviera liderados por Eugen Leviné, tomaron o poder o domingo 12 de abril mediante un golpe de estado incruento.[2] Pronto Levine e os seus seguidores executaron un plan de reformas políticas e económicas copiadas da Rusiabolxevique: expropiación de diñeiro e valores, expropiación de fábricas e entrega destas aos obreiros organizados en sindicatos, trabas á liberdade de expresión, dirección gobernamental da economía local, substitución das institucións políticas (municipios, gobernacións), por soviéts etc. Do mesmo xeito, ordenouse que os particulares entregasen todas as súas armas de fogo ao goberno, constituíndo con iso unha milicia que Leviné denominou "Exército Vermello de Baviera" (Bayerische Rot Armee) formado por soldados a gornición local afectos ao goberno e por militantes comunistas, socialistas e anarquistas
As medidas de Leviné e os seus seguidores causaron alarma en Berlín, para o que o goberno de Gustav Noske enviou de inmediato 9000 soldados do Reichswehr destinados a reprimir a "sublevación de Baviera". A esta forza uníronse uns 3000 homes do Freikorps ultranacionalista e anticomunista, chegando a formarse co paso dos días unha tropas de 35000 homes, entre soldados regulares e Freikorps. Temendo sabotaxes e atentados, Leviné ordenou arrestar a un alto número de personaxes da aristocracia ou a alta burguesía para empregalos como reféns, pero tras poucos días de proclamar a "República Soviética" empezou a contraofensiva militar do goberno.
O goberno da "República Soviética" tratou de opoñer resistencia armada en diversas localidades pero foi en balde, ante a superioridade en número e calidade das tropas con que contaba o goberno, as cales pronto entraron en todas as cidades bávaras fóra diso Múnic. O 29 de abril, nunha medida desesperada, Leviné ordenou fusilar a dez reféns para desmoralizar ao inimigo, sendo case todos os executados militantes da ultradereita de importancia.[3] Pouco despois as tropas do Reichswehr achegábanse aos suburbios de Múnic e o 3 de maio de 1919 as forzas gobernamentais tomaban a capital bávara tras días de batallas nas rúas que deixou un milleiro de mortos nas rúas da cidade. Tras isto, uns 700 militantes comunistas foron arrestados en toda Baviera, sendo varios deles condenados a penas de cárcere ou a matar. Eugen Leviné foi condenado a matar por fusilamento e executado en xuño de 1919.
