Pioneer 0 foi lanzada o 17 de agosto de 1958 mediante un foguete Thor-Able desde a base espacial de Cabo Cañaveral cara a Lúa, pero a primeira fase do foguete (o Thor número 127) estoupou no aire aos 77 segundos da engalaxe, a 16 km de altura e 16 km de distancia da rampla de lanzamento.[1][3][4]
A orixe da Pioneer 0, xunto coas súas irmás posteriores Pioneer 1 e Pioneer 2, está na aprobación en 1958 por parte dos Estados Unidos do primeiro plan para exploración lunar que deu lugar a cinco proxectos da Advanced Research Project Agency: tres xestionados pola USAF e dous polo Exército.[1][3][4]
A misión orixinal de Pioneer 0 era facer unha viaxe de 2,6 días de duración ata a Lúa e unha vez alí frear e entrar en órbita para facer medicións científicas durante polo menos un par de semanas.[1][3][4]
Nave espacial
A estrutura da nave, de fibra de vidro, tiña forma de dous conos truncados unidos pola base mediante un cilindro baixo, cun conxunto de oito pequenos foguetes e unha antena dipolo nun dos extremos e un foguete de 13,3 kN de impulso no outro extremo, baseado no mísil aire-aire Falcon. Este último foguete tiña como misión frear a sonda ao seu paso pola Lúa para entrar na súa órbita. A nave tiña pintado un patrón de bandas brancas e escuras para como control térmico pasivo e a alimentación eléctrica era proporcionada por un conxunto de baterías de níquel-cadmio para a ignición dos foguetes, de prata para a cámara e de mercurio para o resto de sistemas. As transmisións terían lugar na frecuencia de 108,06 MHz para telemetría e medicións Doppler e a recepción de ordes desde a Terra faríase na frecuencia de 115 MHz. A nave estabilizaríase mediante xiro a 1,8 revolucións por segundo. En total, a sonda tiña unha altura de 76 cm, un diámetro de 72,5 cm e un peso de 38,1 kg.[1][3][4]
Instrumentos científicos
A nave contaba coa seguinte instrumentación científica, totalizando 11,3 kg de masa:[1][3][4]
Unha cámara formada por un espello oscilante para escanear a Lúa e formar unha imaxe iluminando un fotodíodo infravermello de sulfuro de chumbo.
A investigación do estoupido do foguete Thor levou á conclusión de que a súa orixe estivo probablemente na ruptura dun cano de osíxeno ou de combustible do foguete ou á avaría nalgunha das partes da turbobomba. Ata despois de 123 segundos da explosión seguíronse recibindo sinais de telemetría do satélite e da etapa superior, mentres os restos caían cara ao océano Atlántico.[1][3][4]
.jpg)
