En física chámaselle permeabilidade magnética á capacidade dunha substancia ou medio para atraer e facer pasar ó seu través campos magnéticos. Así pois, permeabilidade magnética mide a habilidade dun material para soportar a formación dun campo magnético no seu interior. Polo tanto, é o grao de magnetización que un material consegue en resposta dun campo magnético aplicado.

Vén dada pola relación entre a indución magnética existente e a intensidade do campo magnético que aparece no interior do material. O termo foi usado en setembro de 1885 por Oliver Heaviside. A magnitude recíproca da permeabilidade magnética é a reluctancia magnética.

En unidades do SI, a permeabilidade mídese en Henrios por metro (H/m ou H·m⁻¹), ou Newtons por Amperios ó cadrado (N·A⁻²).

A magnitude así definida, o grao de magnetización dun material en resposta a un campo magnético, é a permeabilidade absoluta e represéntase polo símbolo (letra grega) μ:

${\displaystyle \mu ={\frac {B}{H}},}$

onde B é a indución magnética (densidade de fluxo magnético) no material, e H a intensidade do campo magnético.

Para o baleiro, µ₀ = 4π × 10⁻⁷ H·m⁻¹ ≈ 12.57 × 10⁻⁷ H·m⁻¹ ou N·A⁻² ou ${\displaystyle {\frac {V\cdot s}{A\cdot m}}}$.

Este artigo sobre física é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.