O Partido Nacionalista Cántabro (PNC) foi unha formación política de ámbito autonómico cántabro activa entre 1988 e 1994. A súa posición ideolóxica era a do nacionalismo cántabro conservador.
O PNC foi unha escisión do Partido Rexionalista de Cantabria (PRC) que tivo lugar a principios de 1988. Tras as eleccións autonómicas e municipais de 1987 o PRC obtivo cinco deputados na Asemblea Rexional de Cantabria, así como dous concelleiros no Concello de Santander. Disputas internas no partido culminan co abandono do mesmo polos dous concelleiros santanderinos (Miguel Pérez Bustamante e Anxo Díaz Ocejo), así como polo deputado da Asemblea Rexional Esteban Solana Lavín, quen forman con outros políticos procedentes do PRC un novo partido, o PNC.[1] Posteriormente outros políticos uniríanse progresivamente á nova formación nacionalista (caso do concelleiro rexionalista de Santoña José Antonio Solar, que permitiu a continuación o acceso á alcaldía ao PP tras unha moción de censura contra o alcalde socialista[2]).
Durante o resto da lexislatura, o deputado nacionalista foi peza chave para a gobernabilidade da Comunidade Autónoma, ao dar o seu apoio aos 19 deputados de Coalición Popular e apoiando así ao presidente cántabro Juan Hormaechea.[3]
Nas seguintes eleccións autonómicas o Partido Nacionalista de Cantabria rexistrou un 0,21% do voto, perdendo o seu deputado na Asemblea Rexional. Ante os malos resultados cultivados nestas eleccións e nas eleccións ao Congreso dos Deputados de 1993, o partido remata por desaparecer da escena política.
- Eleccións ao Parlamento de Cantabria de 1991: 623 votos (0,21% dos sufraxios) - ningún deputado.
- Eleccións municipais de 1991 en Cantabria: 503 votos (0,17% dos sufraxios) - ningún concelleiro.
- Eleccións xerais de España de 1993: 383 votos (0,12% dos sufraxios) - ningún deputado.
Notas
